ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံတဲ့ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္အျဖင့္
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို
အရမ္းခ်စ္တတ္သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေန႔စဥ္အလုပ္က ေဟာင္ေကာင္နဲ႔အေမရိကန္ စေတာ့ပ္ေစ်းကြက္ေတြေနာက္
လိုက္တဲ့အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အခ်ိန္တစ္၀က္ကို စေတာ့ပ္ေစ်းကြက္ေတြထဲ
ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို မိသားစု၊ ခ်စ္သူ၊
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ခ်န္ထားပါတယ္။
"ခ်စ္တာေနာက္က်သြားတယ္"လို႔ထင္ၿပီး မိသားစု၊ ခ်စ္သူအတြက္ အားနာတဲ့မ်က္ရည္ေတြ
ကၽြန္ေတာ့္ပါးေပၚစီးက်ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြမေျခာက္ခင္ "အနာဂတ္"အတြက္
ကၽြန္ေတာ္လႈပ္ရွားရျပန္တယ္။ မိသားစု၊ ခ်စ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ကၽြန္ေတာ္လ်စ္လ်ဴရွဴခဲ့မိျပန္တယ္။
အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခ်စ္သူေဆးခန္းျပဖို႔
ကၽြန္ေတာ္အေဖာ္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီ့အတြက္ အဖိုးတန္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
စစ္ေအးခင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘ၊ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ၊
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုနားလည္ၾကမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေမြးေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္
မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေမြးေန႔ပဲြက်င္းပဖို႔ ဘယ္လိုမွ မထိုက္တန္လို႔ျဖစ္တယ္။
ေမြးေန႔မွာ တစ္ေယာက္ထဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ကၽြန္ေတာ္ေနခ်င္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔
ကၽြန္းေလးတစ္ခုမွာ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေမြးေန႔ကို တစ္ေယာက္ထဲျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ညအခ်ိန္ ဘန္ဂလိုရဲ႕၀ရန္တာမွာ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တဆိတ္ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ ဆားဓာတ္ပါတဲ့
ေလညင္းထဲ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး နစ္ထားလိုက္တယ္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး
ၿငိမ္သက္လို႔ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ မႈန္၀ါး၀ါးကၽြန္ေတာ့္အသိထဲမွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕
စကားသံကို ၾကားလိုက္မိတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို
သူစကားေျပာေနတာျဖစ္တယ္။
"..... သူငယ္၊ ဒီေန႔ မင္းရဲ႕ေမြးေန႔မွာ မင္းကို ထူးျခားတဲ့လက္ေဆာင္တစ္ခု
က်ဳပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မင္း ေတာင္းဆိုႏိုင္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ေနၿပီး နတ္တစ္ပါးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
"နတ္မင္းလား? ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုႏိုင္လား?"
"ေတာင္းဆိုႏိုင္ပါတယ္"
"ဒီလိုဆိုရင္ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ပါတယ္။ စေတာ့ပ္ေစ်းကြက္ေတြ
ေစ်းတက္မယ့္အခ်ိန္ကို ျမင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုလိုခ်င္တယ္"
"ေကာင္းၿပီ။ မင္းဆႏၵျပည့္ေစရမယ္"
အိပ္မက္ကႏုိးလာသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးေနတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ အလုပ္ခြင္ဆီ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ တက္ေနတဲ့ စေတာ့ပ္ေတြကို
ၾကည့္ၿပီး "ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဆက္တက္ႏိုင္ဦးမလဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ ေတြးေနခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာ ရုတ္တရက္ "၃"ဂဏန္းတစ္ခု လင္းလက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။
၃ရက္ေနၿပီးေနာက္ စေတာ့ပ္ေစ်းေတြ က်လာတယ္။ ဒါဟာ နတ္မင္းတကယ္ေပးခဲ့တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္လား?
နတ္ေပးတဲ့"မ်က္လံုး"နဲ႔ စေတာ့ပ္ေစ်းကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိသားစုနဲ႔ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔တာ
ၾကာခဲ့ၿပီ။
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ျဖစ္တယ္။ အိမ္တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းထဲ
ကၽြန္ေတာ္တန္းတန္းမတ္မတ္ ၀င္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ေမေမရဲ႕ "မနက္ျဖန္
သားေဖေဖရဲ႕ ေမြးေန႔ေနာ္၊ သား ထမင္းျပန္လာစားႏိုင္လား?" ဆိုတဲ့အသံက
လိုက္ပါလာတယ္။ ေမေမ့အသံအဆံုးမွာ ေဖေဖက အလ်င္စလိုနဲ႔ "မလိုဘူးသား၊
သားျပန္လာစရာမလိုဘူး။ သားလုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ" လို႔ ေျပာတယ္။
အလုပ္အိတ္ကို ခ်ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေဖေဖဆီ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြားတယ္။
"ျပန္လာႏိုင္ရင္ သား ျပန္လာ......."
စကားကိုဆံုးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚမွာ
"၃၅"ဆိုတဲ့ ကိန္းတစ္ခု လင္းသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္
တဒဂၤမင္သက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အခန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ေႏွးေႏွး ေကြးေကြး
၀င္ခဲ့တယ္။ ၃၅ရက္ေနၿပီးရင္ ေဖေဖ............
ေဖေဖရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္အတတ္ႏိုင္ဆံုး အလုပ္ေတြကို လက္စသတ္ၿပီး
အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ေဖေဖအိပ္ေနခဲ့ၿပီ။ အခန္းထဲမွာ
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ငိုမိတယ္။
၃ရက္ေနၿပီး အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ခြင့္တင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိဘေတြနဲ႔အတူ
မနက္စာစားျဖစ္တယ္။ ေဖေဖရဲ႕ေခါင္းေပၚမွာ "၃၄"ဆိုတဲ့ကိန္းကို လင္းခနဲ
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေဖေဖကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ေန႔ရက္ေတြ
ဒီေလာက္ရက္ေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေမေမ့ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျဖးေျဖးေလး
လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမေမ့ေခါင္းေပၚမွာလည္း "၄၅"ဆိုတဲ့ဂဏန္းကို
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိသားစုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ႏိုင္မယ့္ရက္ေတြက
တေျဖးေျဖး ရက္ရက္စက္စက္ ေနာက္ျပန္ေရတြက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္တစ္လံုး
ေအာင့္တက္လာတယ္။ နာက်င္လာတယ္။
တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဥေပကၡာျပဳခံထားရတဲ့ ခ်စ္သူဆီက ဖုန္းကို
ကၽြန္ေတာ္ရလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သူက ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီဆိုင္က အစားအစာေတြကို
ခ်စ္သူအရမ္းႀကိဳက္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔အတူစားေသာက္ဖို႔ အရင္က
ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး နာရီ၀က္အၾကာမွာ ခ်စ္သူကို
ဆိုင္တံခါး၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ဦးေခါင္းထက္မွာ "၁"ဂဏန္းကို
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္သလို ခ်စ္သူေဘးမွာလည္း "သူ"တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ မေတြ႔ခဲ့ရေတာ့ပါဘူး။
တစ္ပတ္ေနၿပီးေနာက္ အလုပ္ကေန ကၽြန္ေတာ္ထြက္စာတင္လိုက္ၿပီး အိမ္သူ၊ အိမ္သား
မိသားစုေဘးမွာပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ စုေဆာင္းထားတဲ့
ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ခရီးအတူထြက္ၾကတယ္။ ေဖေဖ ေဆးရံုတက္တဲ့အထိ၊ ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚက
ဂဏန္းေတြ ခုဂဏန္းေျပာင္းသြားတဲ့အထိ သူတို႔ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနခဲ့တယ္။
ေဖေဖရဲ႕ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာ ေဖေဖနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲလို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး
ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္ခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခဲ့ရင္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းငုံ႔ၿပီးေနတယ္။ ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚက ဂဏန္းေတြ "၃" "၂" "၁"အျဖစ္
ေျပာင္းသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ရင္မဆိုင္ရဲခဲ့ဘူး။
ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚ "၁"ဂဏန္းေတြ႔တဲ့ေန႔က လူနာခန္းထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့ၿပီး
လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ
အဆက္မျပတ္စီးလို႔ေနတယ္။ မ်က္စိေရွ႕ကအရာေတြ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေဆးရံု၀မွာ
ေမေမကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ၿပီး ေမေမကို
ကႊန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမေမ့ေခါင္းေပၚမွာ "၁" ဂဏန္းကို
ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ေဘးဘီကို
ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာလည္း
"၁"ဂဏန္းလင္းေနတာကို ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား
ေနာက္ကိုေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္လိုက္မိတယ္။ ရုတ္တရက္ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ
အရွိန္ျပင္းျပင္း ေျပး၀င္လာတယ္။ တုန္႔ျပန္ဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္ခင္
ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေရွ႕အရာအားလံုး ေမွာင္အတိက်သြားခဲ့တယ္။
အလင္း...... အလင္းတန္းတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေအာ္...
မိုးေတာင္စင္စင္လင္းေနၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ္းေျခတစ္ခုက
ဘန္ဂလို၀ရန္တာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ အိပ္မက္ထဲက နတ္မင္းေပးတဲ့
"ေမြးေန႔လက္ေဆာင္" ကို ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ေၾကာင့္
က်န္ရွိေနတဲ့လမ္းကို ဘယ္လိုဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။
ေနာက္ျပန္ေရတြက္တဲ့ကိန္းကိုေတြ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မိသားစု၊ ခ်စ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္း
မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကို "ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ ေတြ႔ရေတာ့မယ္" ဆိုၿပီး
တန္းဖိုးထားၾကမလား?
ဒီေန႔ကစ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိသားစု၊ ခ်စ္သူရည္းစားေတြနဲ႔
ေတြ႔ဆံုတဲ့အခါ တန္ဖိုးထားတတ္ၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက
ေနာက္ျပန္ေရတြက္တဲ့ကိန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ အခ်ိန္မေရြး
က်ေရာက္ႏိုင္လို႔ျဖစ္တယ္!
http://share.youthwant.com.tw/sh.php?id=31022906&do=D
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ၏ ျပန္လည္ေ၀ငွ ေသာ ပိုစာမွတင္ျပပါသည္။
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို
အရမ္းခ်စ္တတ္သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေန႔စဥ္အလုပ္က ေဟာင္ေကာင္နဲ႔အေမရိကန္ စေတာ့ပ္ေစ်းကြက္ေတြေနာက္
လိုက္တဲ့အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အခ်ိန္တစ္၀က္ကို စေတာ့ပ္ေစ်းကြက္ေတြထဲ
ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို မိသားစု၊ ခ်စ္သူ၊
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ခ်န္ထားပါတယ္။
"ခ်စ္တာေနာက္က်သြားတယ္"လို႔ထင္ၿပီး မိသားစု၊ ခ်စ္သူအတြက္ အားနာတဲ့မ်က္ရည္ေတြ
ကၽြန္ေတာ့္ပါးေပၚစီးက်ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြမေျခာက္ခင္ "အနာဂတ္"အတြက္
ကၽြန္ေတာ္လႈပ္ရွားရျပန္တယ္။ မိသားစု၊ ခ်စ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ကၽြန္ေတာ္လ်စ္လ်ဴရွဴခဲ့မိျပန္တယ္။
အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခ်စ္သူေဆးခန္းျပဖို႔
ကၽြန္ေတာ္အေဖာ္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီ့အတြက္ အဖိုးတန္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
စစ္ေအးခင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘ၊ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ၊
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုနားလည္ၾကမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေမြးေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္
မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေမြးေန႔ပဲြက်င္းပဖို႔ ဘယ္လိုမွ မထိုက္တန္လို႔ျဖစ္တယ္။
ေမြးေန႔မွာ တစ္ေယာက္ထဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ကၽြန္ေတာ္ေနခ်င္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔
ကၽြန္းေလးတစ္ခုမွာ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေမြးေန႔ကို တစ္ေယာက္ထဲျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ညအခ်ိန္ ဘန္ဂလိုရဲ႕၀ရန္တာမွာ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တဆိတ္ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ ဆားဓာတ္ပါတဲ့
ေလညင္းထဲ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး နစ္ထားလိုက္တယ္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး
ၿငိမ္သက္လို႔ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ မႈန္၀ါး၀ါးကၽြန္ေတာ့္အသိထဲမွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕
စကားသံကို ၾကားလိုက္မိတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို
သူစကားေျပာေနတာျဖစ္တယ္။
"..... သူငယ္၊ ဒီေန႔ မင္းရဲ႕ေမြးေန႔မွာ မင္းကို ထူးျခားတဲ့လက္ေဆာင္တစ္ခု
က်ဳပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မင္း ေတာင္းဆိုႏိုင္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ေနၿပီး နတ္တစ္ပါးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
"နတ္မင္းလား? ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုႏိုင္လား?"
"ေတာင္းဆိုႏိုင္ပါတယ္"
"ဒီလိုဆိုရင္ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ပါတယ္။ စေတာ့ပ္ေစ်းကြက္ေတြ
ေစ်းတက္မယ့္အခ်ိန္ကို ျမင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုလိုခ်င္တယ္"
"ေကာင္းၿပီ။ မင္းဆႏၵျပည့္ေစရမယ္"
အိပ္မက္ကႏုိးလာသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးေနတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ အလုပ္ခြင္ဆီ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ တက္ေနတဲ့ စေတာ့ပ္ေတြကို
ၾကည့္ၿပီး "ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဆက္တက္ႏိုင္ဦးမလဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ ေတြးေနခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာ ရုတ္တရက္ "၃"ဂဏန္းတစ္ခု လင္းလက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။
၃ရက္ေနၿပီးေနာက္ စေတာ့ပ္ေစ်းေတြ က်လာတယ္။ ဒါဟာ နတ္မင္းတကယ္ေပးခဲ့တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္လား?
နတ္ေပးတဲ့"မ်က္လံုး"နဲ႔ စေတာ့ပ္ေစ်းကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိသားစုနဲ႔ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔တာ
ၾကာခဲ့ၿပီ။
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ျဖစ္တယ္။ အိမ္တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းထဲ
ကၽြန္ေတာ္တန္းတန္းမတ္မတ္ ၀င္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ေမေမရဲ႕ "မနက္ျဖန္
သားေဖေဖရဲ႕ ေမြးေန႔ေနာ္၊ သား ထမင္းျပန္လာစားႏိုင္လား?" ဆိုတဲ့အသံက
လိုက္ပါလာတယ္။ ေမေမ့အသံအဆံုးမွာ ေဖေဖက အလ်င္စလိုနဲ႔ "မလိုဘူးသား၊
သားျပန္လာစရာမလိုဘူး။ သားလုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ" လို႔ ေျပာတယ္။
အလုပ္အိတ္ကို ခ်ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေဖေဖဆီ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္သြားတယ္။
"ျပန္လာႏိုင္ရင္ သား ျပန္လာ......."
စကားကိုဆံုးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚမွာ
"၃၅"ဆိုတဲ့ ကိန္းတစ္ခု လင္းသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္
တဒဂၤမင္သက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အခန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ေႏွးေႏွး ေကြးေကြး
၀င္ခဲ့တယ္။ ၃၅ရက္ေနၿပီးရင္ ေဖေဖ............
ေဖေဖရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္အတတ္ႏိုင္ဆံုး အလုပ္ေတြကို လက္စသတ္ၿပီး
အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ေဖေဖအိပ္ေနခဲ့ၿပီ။ အခန္းထဲမွာ
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ငိုမိတယ္။
၃ရက္ေနၿပီး အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ခြင့္တင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိဘေတြနဲ႔အတူ
မနက္စာစားျဖစ္တယ္။ ေဖေဖရဲ႕ေခါင္းေပၚမွာ "၃၄"ဆိုတဲ့ကိန္းကို လင္းခနဲ
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေဖေဖကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ေန႔ရက္ေတြ
ဒီေလာက္ရက္ေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေမေမ့ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျဖးေျဖးေလး
လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမေမ့ေခါင္းေပၚမွာလည္း "၄၅"ဆိုတဲ့ဂဏန္းကို
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိသားစုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ႏိုင္မယ့္ရက္ေတြက
တေျဖးေျဖး ရက္ရက္စက္စက္ ေနာက္ျပန္ေရတြက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္တစ္လံုး
ေအာင့္တက္လာတယ္။ နာက်င္လာတယ္။
တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဥေပကၡာျပဳခံထားရတဲ့ ခ်စ္သူဆီက ဖုန္းကို
ကၽြန္ေတာ္ရလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သူက ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီဆိုင္က အစားအစာေတြကို
ခ်စ္သူအရမ္းႀကိဳက္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔အတူစားေသာက္ဖို႔ အရင္က
ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး နာရီ၀က္အၾကာမွာ ခ်စ္သူကို
ဆိုင္တံခါး၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ဦးေခါင္းထက္မွာ "၁"ဂဏန္းကို
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္သလို ခ်စ္သူေဘးမွာလည္း "သူ"တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ မေတြ႔ခဲ့ရေတာ့ပါဘူး။
တစ္ပတ္ေနၿပီးေနာက္ အလုပ္ကေန ကၽြန္ေတာ္ထြက္စာတင္လိုက္ၿပီး အိမ္သူ၊ အိမ္သား
မိသားစုေဘးမွာပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ စုေဆာင္းထားတဲ့
ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ခရီးအတူထြက္ၾကတယ္။ ေဖေဖ ေဆးရံုတက္တဲ့အထိ၊ ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚက
ဂဏန္းေတြ ခုဂဏန္းေျပာင္းသြားတဲ့အထိ သူတို႔ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနခဲ့တယ္။
ေဖေဖရဲ႕ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာ ေဖေဖနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲလို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး
ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္ခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခဲ့ရင္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းငုံ႔ၿပီးေနတယ္။ ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚက ဂဏန္းေတြ "၃" "၂" "၁"အျဖစ္
ေျပာင္းသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ရင္မဆိုင္ရဲခဲ့ဘူး။
ေဖေဖ့ေခါင္းေပၚ "၁"ဂဏန္းေတြ႔တဲ့ေန႔က လူနာခန္းထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့ၿပီး
လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ
အဆက္မျပတ္စီးလို႔ေနတယ္။ မ်က္စိေရွ႕ကအရာေတြ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေဆးရံု၀မွာ
ေမေမကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ၿပီး ေမေမကို
ကႊန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမေမ့ေခါင္းေပၚမွာ "၁" ဂဏန္းကို
ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ေဘးဘီကို
ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာလည္း
"၁"ဂဏန္းလင္းေနတာကို ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား
ေနာက္ကိုေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္လိုက္မိတယ္။ ရုတ္တရက္ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ
အရွိန္ျပင္းျပင္း ေျပး၀င္လာတယ္။ တုန္႔ျပန္ဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္ခင္
ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေရွ႕အရာအားလံုး ေမွာင္အတိက်သြားခဲ့တယ္။
အလင္း...... အလင္းတန္းတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေအာ္...
မိုးေတာင္စင္စင္လင္းေနၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ္းေျခတစ္ခုက
ဘန္ဂလို၀ရန္တာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ အိပ္မက္ထဲက နတ္မင္းေပးတဲ့
"ေမြးေန႔လက္ေဆာင္" ကို ကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ေၾကာင့္
က်န္ရွိေနတဲ့လမ္းကို ဘယ္လိုဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။
ေနာက္ျပန္ေရတြက္တဲ့ကိန္းကိုေတြ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မိသားစု၊ ခ်စ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္း
မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကို "ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ ေတြ႔ရေတာ့မယ္" ဆိုၿပီး
တန္းဖိုးထားၾကမလား?
ဒီေန႔ကစ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိသားစု၊ ခ်စ္သူရည္းစားေတြနဲ႔
ေတြ႔ဆံုတဲ့အခါ တန္ဖိုးထားတတ္ၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက
ေနာက္ျပန္ေရတြက္တဲ့ကိန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ အခ်ိန္မေရြး
က်ေရာက္ႏိုင္လို႔ျဖစ္တယ္!
http://share.youthwant.com.tw/sh.php?id=31022906&do=D
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment