လင္းရွျပာရီေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားက ပင္လယ္လႈိင္းလံုးႀကီးေတြလို ခံုးဝုန္းထကာ၊သူ႕ကို ေဒါသမာန္ဟုန္းဟုန္းျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
မီးေမွာ္ဆရာထံ “ေခါစာ” ပစါေကၽြးခံရရာမွ လူးထ ျပန္ေျပးခဲ့ရေသာ သားေကာင္ပမာ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ မီးခိုးမိႈင္းမွ်င္မ်ားက ရစ္ေခြလိမ္ပတ္လ်က္။
ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ျပန္ဆုတ္ေနရင္းက ေၾကကြဲစြာ ၿပံဳးျဖစ္သည္။ လူမိုက္ဆန္စြာ တိုးဝင္ပစ္ရဲေသာ္လည္း လူသားဆန္စြာပင္ သူေျခကုပ္မၿမဲေတာ့။ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္လိုက္၏။ သူ႕သက္ျပင္း က မီးေတာက္လက္တံကို ပို၍ လင္းသြားေစသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ …
သူေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ဆုတ္ေနဆဲ၊ အိပ္မက္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေ႐ႊေရာင္ အနာဂတ္လမ္းကေလး အားလံုးကို သူစေတးခဲ့ရသည္။
“………………”
ထိုသို႔ျဖင့္ လာရာလမ္းကိုပဲ သူ လွည့္ျပန္ခဲ့သည္။
(၂)
ငယ္ငယ္ကလိုပင္ လမ္းေပၚမွ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ခဲမ်ားကို မိုးေကာင္းကင္ဆီ တုပႏိုင္သည့္ ေျမျပင္၏ မာေက်ာေသာ တိမ္ပြင့္တိမ္စမ်ားဟု သူထင္ျမင္မိေနဆဲပဲျဖစ္၏။ အိမ္အျပန္လမ္းကို ေခါင္းငံု႕၍ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခိုက္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ “ညီညီ့” ကို ဆံုေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ညီညီက အသက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိေနၿပီ။ ၾကမ္းလႊေသာ အညိဳေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္လွ်က္ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုင္ထားရင္း သူ႕ကို ၿပံဳးရယ္ျပေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ေနတာ…”
“ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ဖူးလား”
ညီညီေထာင္ျပေသာ စာအုပ္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း၊ သူေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။“မာတင္ဘု႐ွ္” တည္းျဖတ္ေသာ ေျမာက္အေမရိကန္ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ျဖစ္၏။ သူေခါင္းညိတ္ျပသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ညီညီက ပို၍ လင္းျမၿပံဳးရယ္လာၿပီး …
“အဲဒါဆို … ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလး နည္းနည္း ရွိတယ္ဗ်ာ…”
“ဘာလဲ …”
“ဒီစာအုပ္ထဲမွာ နိမိတ္ပံုနဲ႔ သေကၤတကို ခြဲျပထားတယ္ …”
“အင္း…”
“ဥပမာ… ေယ႐ႈခရစ္ကို နိမိတ္ပံုနဲ႔ ေရးျပရင္ ဂ်ံဳခင္းေတြကိုယူလာတဲ့ ဝတ္ရံုျဖဴနဲ႔ လူလို႔ ေရးျပတာမ်ိဳး”
“အင္း…”
“ဒါေပမဲ့ ေယ႐ႈခရစ္ကိုပဲ သေကၤတ နဲ႔ျပေတာ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္ ျပလိုက္တယ္…”
“အင္း… အဲဒါဘာျဖစ္လို႔လဲ…”
ညီညီ႔ မ်က္လံုးမ်ားက စိတ္ဝင္စားမႈ တို႕ျဖင့္အေရာင္ လက္ျဖာေနသည္။
“အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာ ေလး တစ္ခ်က္ရွိလာတယ္… ဒီလိုေလ…”
သို႔ေသာ္
ညီညီ့စကားကို ဆံုးေအာင္ သူနားမေထာင္လိုက္ရပါ။ ေလၾကမ္းတို႔ လြင္ျဖဴးတိုးေဝွ႔လာ၏။ အစိမ္း႐ြက္ေတြ ဖ်တ္ဖ်တ္ လူးခါေနေသာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ျမင္ေယာင္လြမ္းဆြတ္လိုက္မိ၏။ တိုးသဲ့ေသာ္လည္း တံုခါက်စ္လ်စ္ေနသည့္ ရထားဥၾသဆြဲသံကို ၾကားလိုက္ျပန္သည္။
ညီညီ့ကို ထားခဲ့ကာ သူဆက္လက္ထြက္ခြာ လာခဲ့၏။
(၃)
ေလထဲမွာ တစံုတရာက တိုးဆြတ္ပါဝင္ေနသည္လား။ သူ႕မွာ အသက္႐ွဳရတာပင္ မူးမိုက္လာသည္။တစ္ကိုယ္လံုးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်လိုက္၏။
အျမင္ကို ၾကည္လင္ေအာင္ ၾကည့္သည္။ ထိုမွာပင္ ေလွခါးထစ္ တစ္ခုေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ ညီညီ့ကို သူေတြ႔လိုက္ရသည္။
ညီညီက အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ အျပာေရာင္အဝတ္အစားတို႔ကို မေသမသပ္ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး အေဝးသို႔ ေငးၾကည့္ေနသည္။
သူက ေရွ႕မွာ သြားရပ္လိုက္ေတာ့မွ ညီညီျမင္သည္။ သူ႔ကို ၿပံဳးလြင္စြာ စကားဆိုရန္ ညီညီ့ႏႈတ္ခမ္းတို႔ အဟမွာပဲ သူကဦးေအာင္ေျပာလိုက္၏။
“ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ”
ညီညီက ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖေသးပဲ ဖုန္အလူလူးေပက်ံေနေသာ သူ႔ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္မွ
“မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားပံုတစ္ခုရွိပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ ပဲတဲ့.. အဲဒါ ဟုတ္လားဟင္”
သူ … ျပန္မေျဖျဖစ္ေသး ညီညီက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေငးၾကည့္ေန၏။ သူက သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ငံု႔ဝွက္ကာခ်လိုက္ရင္း … ။
“ဟုတ္တယ္”
ညီညီသေဘာက်သြားပံုရသည္။ သူကတစ္ဆက္တည္းထပ္ေျပာလိုက္၏။
“ဒါေပမယ့္ စကားပံုမဟုတ္ဘူး၊ လူတစ္ေယာက္ေျပာသြားတဲ့ စကားပဲ၊ စကားက ဒီလာက္နဲ႔လည္း မျပည့္စံုေသးဘူး ေနာက္မွာက်န္ေသးတယ္”
“ဟင္… ဘာက်န္ေသးတာလဲ…”
သူက အဓိပၸာယ္ ခန္႔မွန္းရခက္သည့္ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ကို ၿပံဳးလိုက္မိရင္း …
“အေတြ႔အႀကံဳဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သင္တန္းေၾကး ႀကီးလြန္းတယ္တဲ့”
‘ညီညီ’ က ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ေတြငိုင္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေလစီထဲမွာ လြင့္ေမ်ာပါလာ သည့္ပိေတာက္ရနံ႔ သန္႔ခနဲ သူရွဴရွိက္လိုက္ရသည္။ လူမ်ား၊ ေခြးေလေခြလြင့္မ်ား၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ ရပ္က်န္ခဲ့ေသာ စည္း႐ိုးမွတ္တိုင္မ်ား၊ ဆူညံေသာ အသံဗလံမ်ားႏွင့္အတူ သူႏွင့္ ညီညီ လူခ်င္းကြဲသြားေလသည္။
(၄)
သစ္ကိုင္း၊သစ္ရိုင္းကေလးမ်ား ယိုင္က်ဲေပါက္ေရာက္ေနရာ လမ္းကေလးထဲသို႔ သူေလွ်ာက္သြားေသာ အခါ ပုစဥ္းရင္ကြဲ တစ္ေကာင္က အခ်ိန္အခါမဟုတ္ စူးစူးဝါးဝါး ထေအာ္၏။
လမ္းကေလးသည္ တိတ္ဆိတ္၏ ။ ပိေတာက္႐ြက္ေႁကြတို႔က လမ္းႏံေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပါးပါးလ်လ် ဝပ္စင္းေနၾက၏။ လမ္းကေလးအဆံုး၌ အျဖဴေရာင္ ရွပ္အကၤ် ီကေလးႏွင့္ ရွင္းသန္႔စင္က်ယ္ေနေသာ ညီညီ့ကို တစ္ကိုယ္တည္း ေဆာ့ကစားလ်က္ ေတြ႔ရ၏။
ညီညီက ေျမေပၚမွာစက္ဝိုင္းေလးတစ္ခုကို တုတ္ႏွင့္ေရးဆြဲေနရမွ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္၏ ။ သူကၿပံဳးရယ္ျပ ရင္း… ငံု႔ကိုင္းႏႈတ္ဆက္လိုက္၏ ။
“ညီညီ ကစားေနတာလား…”
ညီညီက ေျခာက္ႏွစ္သားရွိၿပီ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ခါစ အ႐ြယ္ပင္ ရွိဦးမည္။ သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ ပုတ္ခတ္ကာ ေမာ့ၾကည့္ရင္း …
“စာဖတ္တတ္ထားဟင္…”
သူက ေခါင္းမညိတ္၊ ေခါင္းမခါ။
“ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ …”
သူရယ္ေမာမိလိုက္၏။ သူ႕ရယ္သံက အတန္ငယ္ရွည္လ်ားသြားသျဖင့္ ညီညီက ဆံုးေအာင္မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ထပ္ေမးသည္။
“ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ ဟင္…ဟိုး ဆယ့္ေလးငါးတန္း အထိလား…”
“အင္း … ဟုတ္တယ္…”
ညီညီက လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး ဆက္ေမးသည္။
“ဘြဲ႔ႀကီးရလား…”
“ဘြဲ႔ေတာ့မရလိုက္ပါဘူးကြာ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ ညီညီဘာေျပာခ်င္လို႕လဲ…”
သူက ထိုသို႕စကား ေထာက္လိုက္မွ ညီညီက သူ႕မူလကိစၥကို ျပန္သတိရသြားသလို …
“ဒီမွာၾကည့္…”
လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ တုတ္ႏွင့္ ေျမျပင္ေပၚမွာသူေရးဆြဲထားေသာ စက္ဝိုင္းကို ညႊန္ျပကာ
“ဝ…လံုး…”
“ေၾသာ္…ဒါ ဝလံုးဆြဲတာလား…”
“ဟုတ္တယ္…ဝလံုး…”
“ညီညီ့ ဝလံုက ဝိုင္းသားပဲ အႀကီးႀကီး…”
“အဲဒါေမးမလို႔”
ညီညီ့စကားေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကို လင္ႏွင့္ ပြတ္သပ္က ၿပံဳးေယာင္ေယာင္ျဖစ္မိရင္း…
“ဘာေမးမွာလဲ ညီညီရဲ႕ …”
“ဝလံုးကို ဘယ္က စဖတ္ရလဲ”
“ဟင္…”
“ဝလံုးကို ဘယ္ကစဖတ္ရလဲလို႕”
ဝလံုးကို ဘယ္က စဖတ္ရမလဲ..သူေၾကာင္အ ေနစဥ္ ေလတစ္ခ်က္ တေဝွ႔ဝွ႔ သက္၏။ ပိေတာက္႐ြက္ ေႁကြမ်ား ေျမေပၚမွာ ဖြာဆန္ႀကဲသြားသည္။
“ဟင္ … မသိဘူးလားလို႕…”
သူဘာမွ ျပန္မေျဖျဖစ္။ ညီညီက အလို မက်သလို ေျခေဆာင့္ကာ-
“ဒါေလးေတာင္မသိဘူးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးလည္း တက္လာေသးတယ္။ အေမ့ကိုပဲ ေမးေတာ့မယ္”
ထို႔ေနာက္ ညီညီက ေနာက္ဘက္ၿခံဝင္းေလးထဲ သို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္၏ ။
“အေမ…”
“……….”
“အေမႀကီးေရ”
“……….”
“ေမ… ေမေမ…”
(၅)
အိမ္ကေလး၏ တံခါးဝဆီမွ အသံထြက္လာ၏။
“သားငယ္လား ..”
ထို႔ေနာက္ အျပင္သို႔ တစ္ဦးထြက္လာကာ
“ဟဲ့ … သားငယ္”
ကပ်ာကယာ သူ႕အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေရာက္လာၿပီး သူ႕လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာေသာ အသံျဖင့္ …
“သားသား ညီညီ တစ္ေယာက္ထဲလား … ဘယ္သူမွ မပါဘူးလား … ရထားေတာင္ဆိုက္သြားၿပီကိုး၊ သားက ႀကိဳအေၾကာင္းမၾကားဘူးကြယ္။ အေမေတာင္ ညက သားကို သတိရေနတာ။
ထို႔ေနာက္ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ ရထားလက္မွတ္ကေလးကိုင္ၿပီး ရပ္ေနဆဲျဖစ္သည့္သူ႕ကို ၿခံထဲဆြဲေခၚ၏။
“လာ … လာ … အထဲဝင္ေလ… ေစ်းထဲကလူေတြကေတာင္ မေန႔ကပဲ ညီညီ့ကို သတိရလိုက္တာလို႔ ေျပာေနၾကေသး တယ္၊ သားရဲ႕။
သူ လိုက္ဝင္၏ ။ အေမ့အိမ္သည္ ၿငိမ္းေအးတည္ၾကည္လ်က္ပင္ ၇ွိသည္။ အေမ သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ကို တေနရာ သို႔ယူသြား၏။ သူ႕ရင္ခြင္သည္ ၾကည္လင္လန္းဆန္းလာ၏။
“အေမ …”
“ေဟ … ဟား”
အေမ့အသံက ေနာက္ခန္းထဲမွ ထြက္လာျခင္းျဖစ္၏။ သူ႕ေၾကာင့္ အေမ အလုပ္႐ႈပ္သြားၿပီး ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနသည္။
“သားငယ္ … ဘာတုန္း …”
“သားတို႔ ပိေတာက္ပင္ႀကီး ပြင့္ၿပီလား”
“ဟဲ့ ဘယ္ပြင့္ဦးမလဲ သားရဲ႕ ဒါေပမဲ့ အဖူးေတြကေတာ့ ေဝလို႔ပဲသားေရ .. ပြင့္တာကေတာ့ ပြင္႕ေတာ႕မယ္။ႏွစ္လည္း မကူးေသးဘူး။ သား သၾကၤန္အမီ ျပန္ေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ၊ ႏွစ္သစ္က်ရင္ အေမနဲ႕ သားနဲ႕ ……………………………………………………………………… ”
အေမဆက္ေျပာေနသည္မ်ားကို သူ မၾကားေတာ႕ေပ။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္မွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္လိုက္၏။ ေၾကကြဲခဲ့ရသည္တို႔ ကိုလည္း ပ်ယ္လြင့္မႈန္ဝါး၊ နာက်င္ခဲ့ရသည္မ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။
ထို႕ေနာက္ … ၿငိမ္းခ်မ္းႏွစ္ၿခိုက္စြာ သူအိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ သူ႕အိပ္မက္ထဲမွာ ပိေတာက္ေတြ တစ္ပင္လံုး ေဝေနေအာင္ ပြင့္ေနေလသည္။
(တာရာမင္းေဝ)
ေသလူ Saturday, December 26, 2009 10:30 AM ငါဟာ ျမားတစ္လက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဒါ ေပ မယ့္ . . . ဘယ္ဝါးက်ည္ေထာက္ကိုမွ
ဒူးမေထာက္ခဲ့ဖူးဘူး။
ငါဟာ ဓားတစ္လက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္
ဒါ ေပ မယ့္ . . . ဘယ္ဓားအိမ္ထဲမွာမွ အိပ္မက္မက္
မေနခဲ့ဖူးဘူး။
ေနာက္ေတာ့
… ငါဟာ အကၡရာတစ္လံုးျဖစ္သြားတယ္
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ဖတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔
ငါဟာ အရက္တစ္ပုလင္း ျဖစ္သြားတယ္
ငါ့ကို ဘယ္သူက ဝင္ပလုပ္က်င္းမလဲဆိုတာကို
… ေစာင့္ေနတယ္… ။ ။
(တာရာမင္းေဝ)
ငါ႔ရင္ခြင္ၾကားက ႏွင္းဆီဓားသြားတစ္လက္
Monday, August 10, 2009 Labels: ကဗ်ာ
(၁)
စမ္းေရေပၚမွာတင္ျပီး စကၠဴေလွတို႔ကို
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္ေမၽွာခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔အမည္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်းရြာကိုလည္း
စကၠဴေလွေပၚမွာ စာလံုးနက္နက္ျဖင့္ ေရးခဲ႔သည္။
တစ္ကၽြန္းသား၊ တစ္ျပည္သားတို႔သည္
ထိုသို႔ျဖင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကို သိလာၾကလိမ့္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္၏။
ၿခံမွာပြင္႔သည္ ဆိတ္ဖလူးပန္းတို႔ကိုလည္း
ေလွငယ္ေပၚမွာဆင္႔တင္ ေမၽွာလႊတ္ခဲ႔၏။
အရုဏ္ဦးမွာပြင့္ေသာ ထိုပန္းတို႔သည္
ညဥ့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ္းကို ဆိုက္ေရာက္လိမ္႔မည္ဟု
ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ေကာင္းကင္သို႔ ဦးေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ
ျဖဴဆြတ္ ေရြ႕ေမ်ာေနေသာ တိမ္ရြက္မ်ားကို
ကၽြန္ေတာ္ျမင္၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ စကၠဴေလွမ်ားႏွင့္ၿပိဳင္ရန္
ကစားေဖာ္တစ္ဦးဦးက
သူတို႔ကို လႊတ္တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။
မည္သူမွန္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိေခ်။
သန္းေခါင္ယံ၏ ၾကယ္ေရာင္ပ်ပ်ေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ေလွတို႔သည္ လြင့္ေမၽွာလွပေနလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ပင္ အေတြးႏွင္႔ အိပ္ယာ၀င္ျဖစ္သည္။
အိပ္ေမြ႕ခ်တတ္ေသာ နတ္သမီးကလည္း
အိပ္မက္ျခင္းေတာင္းၾကီးမ်ားကို ပိုးကာ
ကၽြန္ေတာ္႔ေလွမ်ားႏွင္႔အတူ
ရြက္လႊင္႔ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ တေရြ႕ေရြ႕နီးကပ္ရာသို႔
မည္သည္႔အခ်ိန္မွ စတင္ျပီး သူ လာခဲ႔ပါသနည္း။
ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔ေခ်။
ေန၀န္းႏွင္႔ ၾကယ္႐ႈးၾကယ္ေပ်ာက္မ်ားကလည္း
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မျမင္ေအာင္ သို၀ွက္ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ႔။
နံနက္ဦးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ညေနရီေပါင္းမ်ားစြာ
သူ႔ေျခသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးအိမ္ထဲသို႔
သူ႔ေစတမန္ ၀င္ေရာက္လာ၏။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို
တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚေလသည္။
ထိုေသာေန႔မွာမွ အဘယ့္ေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀သည္
လႈပ္လႈပ္ယိမ္းယိမ္း ျဖစ္ရပါသနည္း။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္လြင္႔လြင္႔ တုန္ရီခံစားမႈတို႔ကလည္း
အဘယ္႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးအိမ္ကို
ျဖတ္ေဖာက္ စီးဆင္းသြားပါသနည္း။
ကၽြန္ေတာ္မသိေခ်။
အိမ္ျပန္ရမည့္ အခ်ိန္မွာပင္လၽွင္
ေလမွာစီးပ်႕ံေသာ ခ်စ္သူရနံ႔ကို သန္႔သန္႔ကေလး
ရေနေလေတာ႔၏။
(၃)
သူ႔အေမႊးရနံ႔ႏွင့္သူ ရူးသြပ္ၿပီး
ေတာႀကီးမ်က္မည္းမွာ ေျပးလႊားေနရသည့္
ကတိုးေကာင္လို
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပးလႊားေနမိ၏။
ထိုညသည္ ေမလ ညတစ္ညျဖစ္၏။
ေျပညင္းေသာ ေလကလည္း
ေတာင္အရပ္မွ စီး၀င္တိုက္ခတ္လာ၏။
ေ၀႔လည္၀ဲခ်ာျပီး
ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္သြားေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္
မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြျပီးသည္ေနာက္
မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေရ ႏွလံုးသားနိမိတ္ပံုမ်ားသည္
ျမဴးတူးခုန္ပါက္ေနၾက၏
စူးလက္ၿပိဳး၀င္းေနခဲ့၏။
ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တြယ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း
လြတ္ေခ်ာ္ ထြက္ေျမာက္သြားခဲ့၏။
မွားေသာလမ္းသို႔ ေခၚပို႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြၿပီးသည့္ေနာက္
မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ့သည္။
(၄)
ခ်စ္သူကသာ ခြင့္ျပဳမည္ဆိုလၽွင္
ကၽြန္ေတာ္ေတးသြားကို
ရပ္ထားလိုက္ပါမည္။
ခ်စ္သူ ႏွလံုးအိမ္ကို ရုန္းကေစမည္ဆိုလၽွင္
ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္လံုးမ်ားကို
သူ႔မ်က္ႏွာမွ အေ၀းသို႔ ဖယ္ခြာေပးပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္
ခ်စ္သူသည္ သြားလမ္းမွာ ပင္ပမ္းရသည္ဆိုလၽွင္
ေဘးဘီကို ေရာက္သည္အထိ
အျခားလမ္းမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလၽွာက္ပါမည္။
ခ်စ္သူ ပန္းကံုးသီရန္
အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္ရသည္ဆိုလၽွင္
သူ ပန္းေတာမွ ေ၀းရာသို႔
ကၽြန္ေတာ္ ယို႔ယိမ္းထြက္ခြာေပးပါမည္။
ခ်စ္သူ ေရျပင္အလ်င္ကို
လႈိင္းတို႔ျဖင့္ တိမ္းေမွာက္ ပ်ိဳ႕အန္ေစသည္ဆိုလ်င္
သူ ကမ္းေျခမွ
ကၽြန္ေတာ့္ ေလွာ္တက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ပါမည္။
(၅)
မီးအိမ္ကားၿငိမ္းခဲ႔ၿပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
ျပင္းရွစြာတိုက္ခတ္ေနေသာေလမွ
လူးလြန္႕လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ၀တ္ရံုကိုျဖန္႔ျပီး
သူ႔အတြက္
ကၽြန္ေတာ္ ကြယ္ကာ ေပးခဲ႔သည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ပင္လ်င္
မီးအိမ္ကားၿငိမ္းခဲ႔ရ၏။
မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ႔ၿပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးအိမ္အတြင္းမွာ
ခ်စ္ျမတ္စြာ သူ႔ကို
ဖိကပ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ့သည္။
စမ္းေရကား ခမ္းခဲ့ျပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
သူ႔ေရစီးေၾကာင္းကို ျဖတ္ေတာက္ကာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေရကာတာ တစ္ခုတည္ေဆာက္ခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
စမ္းေရကား ခမ္းခဲ့သည္။
ေစာင္းႀကိဳးကား ျပတ္ခဲ့ျပီ။
အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။
ဤေစာင္းကား မတတ္ေျမာက္ေသာ ဂီတကို
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဆြတ္ယူေျခြခ်ခဲ့ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
ေစာင္းၾကိဳးကား ျပတ္ခဲ့သည္။
(၆)
ကၽြန္ေတာ္ ရြက္လႊင္႔ထြက္ခြာရေတာ႔မည္။
ေၾကကြဲ လႈိက္ေမာဘြယ္ရာ ကာလမ်ားသည္
ကုန္းေျမေပၚမွာ ပဲ႔ေၾကြက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။
ေႏြဦးရာသီသည္ ပန္းတို႔ကိုပြင့္ေအာင္
ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
ယခုကား အနားယူေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ရင့္ေရာ္ေသာ ပန္းတစ္ဆုပ္ႏွင့္
အိမ္မျပန္ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။
လႈိင္းေတြက ညိဳးညံရိုက္ဟီးေလျပီ။
ကမ္းပါးကို သြယ္ပတ္ထားသည့္
သစ္ရိပ္ေ၀ေ၀ လမ္းကေလးတြင္လည္း
ေရာ္ရြက္တို႔ ျပဳတ္က်လာျပီ။
မိတ္ေဆြဘာေၾကာင္႔ ေငးငိုင္ေနပါသနည္း။
သင့္အၾကည့္တို႔က ဘယ္ဆီမွာ စိုက္၀င္ေနသနည္း။
ကမ္းတစ္ဖက္ဆီမွေမ်ာလာေသာအေ၀းေတးသံႏွင္႔
ေလထုမွာ စိုးဆြတ္ပါ၀င္လာသည့္ရင္ခုန္သံကို
သင္...
မခံစားရေလသေလာ...
(၇)
ေန၀င္ေတာ႔မည္။
အရိပ္တို႔လည္း ေျမဆီမွာ ညြတ္တြားၾကၿပီ။
ေခ်ာင္းသို႔သြား၍ ခရားတြင္ ေရျဖည့္ရန္
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္တန္ၿပီ။
ညေနခင္းေလသည္
ေခ်ာင္းေရ ဂီတမႈန္ရီကို ခံုမင္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို
ေန ေရႊျခည္မၽွင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ရန္ ေခၚေန၏။
တိတ္ဆိတ္ေသာလမ္းမွာ
လာသူ သြားသူတို႔ မရွိၾကေခ်။
ေလထန္၏။
ျမစ္ထဲမွာ လႈိင္းေတြ ေ၀႔လိပ္ခ်ီၾကြေန၏။
အိမ္သို႔ ျပန္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။
မည္သူႏွင္႔ ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရႏိုင္မည္ကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္မသိ။
ေရတိမ္ဆိပ္မွ ေလွငယ္တစ္စင္းေပၚမွာ
အမည္မသိသူ တစ္ေယာက္က
ပုေလြသံကို ေပးေနေလသည္။
(၈)
ဦးညႊတ္ကာ
အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါသည္။
ညီအစ္ကိုတို႔
ကၽြန္ေတာ္႔အားလည္း ေမတၱာပို႔ၾကပါေလ။
ေဟာဒီမွာ
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အိမ္ေသာ႔ကို ျပန္ေပးခဲ့ပါၿပီ။
ပိုင္ဆိုင္ရာအားလံုးကိုလည္း စြန္႔ခဲ့ပါၿပီ။
ၾကင္နာျခင္းႏွင္႔ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိုသာ
သင္တို႔ထံမွ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအျဖစ္
ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ကားအေပးထက္၊ အယူမ်ားခဲ့သည္။
နံနက္ခင္း အလင္းသည္
ကၽြန္ေတာ္ထြန္းေသာ အေမွာင္ေထာင္႔ခ်ဳိးမွ
မီးအိမ္ကို ျငိမ္းေစ၏။
ေခၚသံကို ၾကားရေလၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း
သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေခ်ၿပီ။
(၉)
အိုဘုရားသခင္
စိတ္အာရံုအစဥ္တို႔၌ စီး၀င္ကာ
ေလာကကို သင္႔ ေျခေတာ္ရင္းမွာ
ထိေတြ႔ရပါလို၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
စီးသြယ္ျခင္းမရွိေသာ မိုးရိပ္မ်ားျဖင္႔
နိမ္႔၀ပ္တြဲခိုေသာ ဂ်ဴလိုင္တိမ္တစ္ဆုပ္လို
ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ႏွလံုးသည္ သင္႔တံခါး၀တြင္
တြဲခို ရပါလို၏
ကၽြန္ေတာ္ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
ကၽြန္ေတာ္
ဂီတရစ္သမ္အထပ္ထပ္ကို
တစ္ခုတည္းအျဖစ္
႐ုန္းစုသြယ္ဆက္ကာ တိတ္ဆိတ္ေသာပင္လယ္မွာ
စီးေပ်ာ္ ၀င္ေရာက္ရပါလို၏။
ကၽြန္ေတာ္ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
ေတာင္ေပၚမွာ
မိမိ အသိုက္ရွိရာသို႔
ေန႔ေရာ ညပါ
ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာသည္႔ ၾကိဳးၾကာအုပ္ႏွယ္
ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀သည္လည္း
နားခိုရာဆီ ခရီးဆက္ႏိုင္ရပါလို၏
ကၽြန္ေတာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ... ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
(ဆရာတာရာမင္းေ၀ ေရးတဲ့ “ငါ႔ရင္ခြင္ၾကားက ႏွင္းဆီဓားသြားတစ္လက္” ဆိုတဲ႔စာအုပ္ေလးထဲက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။
မီးေတာက္ရစ္သမ္
Sunday, August 5, 2007 Labels: ကဗ်ာ
(၁)
အခုလုိ …
လွပေအးစက္ေနတဲ့ညမွာပဲ
ငါ … ပ်ဳိးထားတဲ့ ျမႏွင္းဆီဟာ …
ၾကယ္တစ္ရာ ျခံရံၿပီး ေၾကြက်သြားခဲ့တယ္။
တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိပ္မက္မွာ
ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စုိလက္လာၿပီလုိ႕
မႈိင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ
တီးတုိးေျပာၾကားလုိက္တယ္။
“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ”… ဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕နိဂုံးလုိ
ေနာက္ဆုံးမွာ …
မီးခုိးလုံးမ်ား ျဖစ္သြားေရာ့မလား…လုိ႕
ႏႈတ္ခမ္းကုိက္ၿပီး…ငါစဥ္းစားဖူးတယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ျပဳစားဖုိ႕
ဘယ္နတ္ဘုရားထံမွာ
နင့္လက္ေတြ ျဖန္႕ကား ေတာင္းခံခဲ့သလဲ …
ငါ့ရာဇ၀င္ ခပ္က်ဲက်ဲကုိ
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လုိက္ခ်င္တယ္။
သံေယာဇဥ္…ဆုိတာ
အေရာ၀င္လုိ႕မေကာင္းတဲ့ ေခြးကေလးပါပဲ …။
ေလာကဓံဦးတုန္းက …
အလြန္းအၾကဴး ေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ…စံပယ္ရြက္ေပၚမူးလဲ…
အသည္းကြဲတယ္…ဆုိတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တုိးတုိးညည္းရင္းက …
ထိရွခဲ့တဲ့…ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာ တစ္ခ်က္ပါ…
သုိးေက်ာင္းသားရဲ႕ ခံႏုိင္ရည္နဲ႕
နတ္ဘီလူးေတြရဲ႕ သတိရျခင္းမ်ဳိးက
ငါ့ကုိ…ဆီးမုိးထားတယ္…။
စက္ရုပ္ကုိ ဒူးေထာက္က်ေစတဲ့
နင့္ရဲ႕…မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ…
ငါ…ဘယ္လုိမွ ေမ့မရတဲ့
မဟာလကာၤ တစ္ပုိင္းတစ္စ…ရွိေနေလရဲ႕။
အဲဒီလုိနဲ႕ပဲ
ငါ ျပန္လည္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ပါမယ္…
ခ်စ္ေသာ..ဖဲႀကိဳး၀ါကေလးရယ္…
(လက္နက္မပါဘဲ…
စစ္၀ကၤပါမွာ ငါ…မတုိက္ရဲဘူး…)
ညံ့တယ္လုိ႕ပဲ…
လက္ညိွဳးထုိးၿပီး ေျပာလုိက္ပါေတာ့…။
လွ်ပ္စစ္မွ်င္တန္းလုိ…
ပူလင္းျပင္းထန္လြန္းတဲ့
သူရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈေတြထဲ…
ခု…ရထားတုိ႕ ဥၾသဆြဲလုိက္ၾကၿပီ…
“…ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ…
…အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ…”တဲ့။
(၂)
အေရွ႕ေလေတြတုိက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတုိ႕ရဲ႕ ျမရာပင္အုိႀကီးဟာ
တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႕စြာ ယိမ္းထုိးေနေတာ့တယ္ …။
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ စည္းအျပင္
ေႏွာင္းရိပ္ေတြ တစ္လြင္လြင္နဲ႕
ထင္ေယာင္ထင္မွား
လမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ…
နင့္အေၾကာင္း ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။
ထိပ္ထားရယ္...
အီဂ်စ္ ျပကၡဒိန္ထဲက
မုိးတိမ္ေတြ ရြာမယ့္ေန႕
နင္နဲ႕ငါ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကရင္
ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္..။
ငါက ဆပ္ျပာပူေဖာင္းကုိ ခုိစီးၿပီး
ျမင့္မုိရ္ေတာင္ႀကီးနဲ႕တုိက္မိမွာ
စုိးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့…၊
ဒါေပမဲ့…
ေလေပြလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွ
တုန္၀ါးေဖ်ာ့ေအး
“သစၥာ”ကုိ ပဲ့တင္သံနဲ႕ပဲ ျပန္ေပးႏုိင္ခဲ့သူ…။
ငါ့ကုိသတ္…ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ ထုိးခြဲေဖာက္လွန္ၾကည့္
ငါ့လက္သီးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့
သုညတစ္လုံးပဲ ရွိလိမ့္မယ္…။
၀ုိင္ယာႀကိဳးေတြ
“ေထာင္း”ခနဲ မီးပြင့္ျပတ္ေတာက္ၿပီး
ရုတ္ခ်ည္း ေမွာင္အတိက်သြားတဲ့
“အႏၶ”တုိ႕ရဲ႕ အိမ္အုိမွာ…
ေတေလပီသစြာ…ငါေနတယ္။
တိတ္ဆိတ္…ျပာလဲ့ေနတဲ့ည…
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငုံၿပီး…
“….”ကုိ ခ်စ္တယ္…လုိ႕
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္…ဟစ္ေအာ္ တမ္းတရတာ..
ဘာေၾကာင့္ပါလဲ…။
“အုံ႕ပုံးခ်စ္” သီခ်င္းကုိ
မဆုိခ်င္ဘဲ ဆုိရတာ
ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးကုိ
ကုိက္မ်ဳိရသလုိပါပဲ…လုိ႕
အက္ကြဲေနတဲ့ မယ္ဒလင္ႀကီးက…
ငါ့ကုိေျပာျပတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႕…
မုိးကုိ ဆန္႕ေျမွာက္ထားတဲ့
မမီႏုိင္ေသာ ကမ္းလက္ေတြဟာ
ဟုိး…တုန္းကလုိပဲ
ငါ့ဆီမွာ…ေျမမႈန္ေတြ စြန္းထင္လွ်က္ပါပဲေလ…။
(၃)
“လူဆုိတာ…
လင္းေ၀စိမ္းျမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေျခာက္ရာ ညတစ္ညကုိ..ပုိသတိရတတ္တယ္”
ငါေသသြားခဲ့လုိ႕ရွိရင္
ငါ့ရဲ႕သခၤ်ဳိင္းဂူမွာ…
ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုကုိသာ
မွတ္တုိင္အျဖစ္ စုိက္ေပးထားပါ။
တကယ္ေတာ့…အဲဒါဟာ
ငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကုိ
အၾကြင္းမဲ့ ေဖာ္ျပသြားျခင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဟုိးငယ္ငယ္…ေက်ာင္းမေျပးတတ္ခင္တုန္းက
ခေရပြင့္ျပထားတဲ့ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္
ငါ့အေပၚ ခုန္အုပ္ၿပီး
မင္နီေတြ ရဲခနဲ႕ သုတ္သြားဖူးတယ္။
ငါ…သတၱိေကာင္းကင္မွာ..နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္…ႏွစ္…သုံး
အနက္ရႈိင္းဆုံး ထုိးက်ပစ္လုိက္တယ္။
ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ…
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ လူေတြရဲ႕
မဟာဘုတ္ ေဗဒင္ထဲမွာမွ
ငါကလည္း “အဓိပတိဘြား” ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကုိး။
အိမ္အျပန္ ညမ်ားစြာမွာ…
ဘယ္သူမွ မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပြ႕ပုိက္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ “လူမုိက္”လုိ႕ျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္။
၁၉၉၃…၁၉၉၄…
ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးေျမ႕ေၾကကြဲ
လမ္းေဘးအုတ္ခုံေပၚ လဲက်ေနတယ္…။
ႏွင္းျမားတစ္လက္ရဲ႕ အဆိပ္နဲ႕
နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပုံျပင္
မျမင္ဘူးေသာ ေန႕မ်ား…ညမ်ား
ပိေတာက္ပုိင္းဖ်ားမွာ…၀ပ္တြားစုရုံး
ငါ့ကုိ…ခ်ည္ထုံးခဲ့တာ…
(ခု…အခ်ိန္တုိင္ေအာင္…)
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလုိ႕ကြယ္။
(၄)
ၿမိဳ႕ျပင္လမ္းေကြ႕က
ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်စ္ပဆီေတြလုိ
ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကုိ
ရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ႕ ႀကိဳးစားေမြးႏုိင္ခဲ့ၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ေၾကးေခတ္
ႏ်ဴကလီးယား ကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလုံးအတြက္
ေသခ်ာတဲ့ ငါ့…ေၾကညာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကုိ ထာ၀ရ ခ်စ္ေနမယ္ဆုိတာပါပဲ…။
ထိပ္ထားရယ္…
ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္…
ဂႏ ၳ၀င္ ပန္းပုရပုဒ္မွာ…
နန္းသုံးအကၡရာနဲ႕ ျခယ္မႈန္း
နင့္နာမည္ေလး စာသုံးလုံးကုိ
စီရီသီကုံးေပးခ်င္တယ္…။
နင့္အေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
မုိးေပၚကုိဦးေမာ့ၿပီး
၀င္းပစြာ လင္းျမတုန္ခါေနတဲ့
ေရႊ၀ါေရာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလုိပါပဲ…။
ေက်ာင္းေရွ႕က စံပယ္ရုံမွာ
ဗီးနပ္စ္ရဲ႕ နကၡတ္တုိ႕ တလက္လက္ ျပာေ၀မႈန္သင္း
ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ…
လမင္းကေလး သာခဲ့ဖူးတယ္… …။
ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ႕
ပန္းရုပ္လႊာကုိ ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလ်ညိႈးေခြ ေျဖမေျပသူေလး အတၳဳပၸတၱိ
ျမရာပင္ႀကီး သိပါတယ္။
ကမၻာဦးလူတုိ႕လည္း (ဂူနံရံမွာ)
ငယ္ကၽြမ္းမ်က္ႏွာေ၀၀ါး
ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရယ္…
ပါဠိစာလုံးေတြနဲ႕
ငါ့အေပၚ မဆုံးျဖတ္ပါနဲ႕ဦး…။
“ခ်စ္သူကုိေတာင္
ခ်စ္တယ္လုိ႕ မေျပာရဲတဲ့ေကာင္…
ရာစုတစ္ေထာင္ေနရစ္ခဲ့…
ထုိသုိ႕ျဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း”
ျမရာပင္ႀကီးရဲ႕
ညည္းတြားသဲ့သဲ့ သန္းေခါင္ယံ
ငွက္ဆုိးအုပ္နဲ႕အတူ
ရုတ္တရက္လန္႕ပ်ံသြားတယ္…။
ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀
ဆႏၵရဲ႕ မေျပလည္မႈ
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ႕ ခ်စ္သူအတြက္ ပန္သစၥာ
ေၾသာ္…ငါ့ကုိေလ…
နားလည္ပါ…နားလည္ပါ…
နားလည္စမ္းပါ…။
(၅)
အဲ့ဒီေန႕ရက္ေတြမွာ
မာရ္နတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္က
အနက္ေရာင္ က်မ္းခ်ပ္တစ္ပုိဒ္ဟာ
ငါ့ကုိ စီးနင္းတုိက္ခုိက္ဖုိ႕
ျမင္းကႀကိဳးတုိ႕ကုိ ျပင္လုိ႕“သ”လုိ႕ေနခဲ့ေပါ့။
ဘာပဲေျပာေျပာ
ေရႊနဲ႕စက္၀ယ္လုိ႕ မရတဲ့
ေနာက္ဆုံးကလူရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳမွာ…
သံမႈန္ေတြ ကပ္ပါေနရဲ႕
ငါ…ဘာကုိမွ မေၾကာက္ခဲ့ဘူး။
ေဟာဒီေလာက ေတာက္ေလွ်ာက္
“ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ႕စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညကျမတ္တယ္”တဲ့
အဲဒီေအာ္သံကုိ ငါရယ္ေနခဲ့တယ္။
“မင္းကေကာ…ဘာလဲ” လုိ႕
အနႏ ၱေတြက ၀ုိ္င္းေမးေတာ့
၁…၂…၃…၄…၅…
ငါ…အကုန္စဥ္းစားတယ္
၆…၇…၈…၉…၀…
တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး
ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရွိဘူး …။
ေသြးနဲ႕ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလုိ
နီလြရွင္းေတာက္
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ လွပတဲ့
ႏွလုံးသားက ဂီတသံစဥ္
ႏွင္းဆ၀ိညာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္း
လကြယ္ညေရာက္တုိင္း…ငါ
ဂစ္တာတီးေနမယ္…။
က်ဆုံးေတာ့မဲ့ စစ္သူရဲအုိက
ငယ္ဘ၀က ဓားနဲ႕ခ်စ္သူကုိ
ျပင္းရွစြာ သတိရလုိက္သလုိမ်ဳိး
နင့္ကုိ ငါသတိရေနတယ္။
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
သစ္ခုတ္သမားေတြ မရွိတဲ့တုိင္းျပည္မွာ
ငါ…လယ္သမား ျဖစ္ခ်င္တယ္ …
နင္…ဘုရင္မ…လာမလုပ္ရဘူးေနာ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာ…
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ႕ က်င့္၀တ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္ မပါလုိ႕…
ရြာဇနပုဒ္နဲ႕ မုိးေရထဲ
ငါ…တစ္ေယာက္တည္း
မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္…။
ငါကလည္း ခက္တယ္…
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕
ေနမ၀င္ အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလုိ႕ ေမးလာရင္
ဒုတိယအရာကုိ ငါ…ျငင္းတယ္…။
အဲဒီလုိနဲ႕ပဲ
ေမွာက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ႕ ကံေကာ္ရြက္ ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ
ေလာကႀကီးကုိ အမွ်ေ၀ရင္း
ကာလမ်ားစြာ…ၾကာၿပီေကာေလ…။
(၆)
ေတာင္ညိဳမွာ ပ်ဳိးတဲ့မုိးေတြ
နင့္မ်က္ႏွာလုံးကုိ တုိးသက္တဲ့အခါ
ေတာင္ပင္လယ္က ေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
ေဟး … ငါေျပာမယ္ …
… … အက္ဆစ္တိမ္ခုိး…တုိ႕
မုတ္သုန္ကုိ ႏႈိးပါ
ဒီလူဆုိးအတြက္လည္း
မုိးၾကမ္းတုိ႕ တစ္စက္စက္ရြာပါ…။
“မထုိက္တန္သူဆုိတာ
လြင့္ေမ်ာရမွာပါပဲ…”
ခြဲခြာျခင္းဟာ …
ခရမ္းျပာက်ည္ဖူးကုိ
အဆိပ္ခ်ဳိေတြ လိမ္းသုတ္
ႏွလုံးသား တည့္တည့္ဆီ
ခ်ိန္ရြယ္ ေမာင္းျဖဳတ္လုိက္တယ္ …။
သက္ျပင္းေ၀ေ၀
ခေရတုိ႕ ႏွင္းစက္ဖားလ်ား
မ်က္ရည္ကုိစားတဲ့
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ စကားမဲ့ည
ငါဟာ … ထက္ပုိင္းခ်ဳိးခံရတဲ့
တစ္ျခမ္းပဲ့ “လ”ပဲ ျဖစ္တယ္။
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာစစ္လုိ
အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းညေနအုိက…
ေျမကုိရွိခုိး …
ျမဴခုိးတုိ႕ ေပ်ာင္းအိညြတ္တြဲ
လူငယ္ဘ၀ရဲ႕
ညရိပ္တုိ႕ မႈန္ေ၀၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
အခင္ဆုံး မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့
အခင္ဆုံးေတြအေၾကာင္္း ေျပာတုိင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ…မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္…။
ၿပီးေတာ့…
ခရိုးခရိုင္…လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္..ကြယ္။
အရက္သမားက
သူတစ္ပါးကုိ လြမ္းဆြတ္တာ
ရယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး
တစ္ရံတစ္ခါရဲ႕
ျပန္မလာတဲ့သူတုိ႕
သိၾကဖုိ႕ေကာင္းတယ္…။
ေလညင္းကေလးေရ…
ငါ ခ်စ္ျမတ္ရတဲ့ ကမၻာရဲ႕ထိပ္ထားကုိ
သူ႕ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ
ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြားရုံ
တစ္ခ်က္ေလာက္ အုံ႕သည္း တုိက္ခတ္ေပးပါ…။
ေလစီးထဲမွာ
ဖြာၾကဲလွပေနရွာမဲ့
သူ႕ရဲ႕ေကသာဆံျမကုိ
အေ၀းကေန…ရႈိက္ေမႊး လြမ္းဆြတ္ပါရေစဦး ေနာ္…။
(၇)
အထီးက်န္ေတာင္ကုိ အုပ္စုိးဖုိ႕
နတ္ျပည္က ရြာခ်တဲ့
ငါ့အတြက္…အညတရမိုး…ေရ
ေနပါေစေတာ့ …။
အဲဒီညဟာ
တစ္ျခမ္းပဲ့ “လ”က
အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့
အလံမလံမီ “ည”…ျဖစ္တယ္။
ျမက္ရုိင္းက…
မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းကုိ နမ္းမရသလုိမ်ဳိး
ေနနဲ႕လက…
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကသလုိမ်ဴိး
ရုိးသားစြာ…တုိ႕ေ၀းလုိက္ၾကပါစုိ႕။
ခ်စ္သူကုိ ျမတ္ႏုိးရုံနဲ႕
အရာရာကုိ လက္ျဖန္႕ မိုးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့လူငယ္
ခု …ခၽြင္းခ်က္နဲ႕ လက္နက္ခ်လုိက္ပါတယ္ …။
ေတေလဘ၀ရဲ႕
ပထမဆုရ အမွားေတြကုိ
လြယ္အိတ္ညိဳထဲ ထည့္ၿပီး
မီးအိမ္လက္ဆြဲ…
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။
ထိပ္ထားေရ …
ကေခ်သည္တုိ႕ရဲ႕ ေတးေတြနဲ႕
ၿငိမ္ေအးေပ်ာ္ရြင္ ထာ၀စဥ္ ခ်မ္းေျမ႕ေစသား …
ေကာင္းေသာ မုိးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း
ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ေစ…
ငါ … ဆုေတာင္းေပးေနမယ္…။
ပန္းခူးရင္း
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေနရင္း …
စကားေျပာရင္း …
သီခ်င္းေလးေတြဆုိရင္ …
မင္း …ငါ့ကုိ ေမ့သြားမွာပါ …။
ခုေတာ့…သြားေတာ့ေနာ္
ငါ ခ်စ္ျမတ္ရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေတြနဲ႕ မိန္းမပ်ဳိကုိ
“ဘ၀” ဆုိတဲ့ မာယာႏုိင္ငံအုိက …
ေစာင့္ႀကိဳလုိ႕ ေနေရာ့မယ္ …
သာမည လမ္းခြဲမွာ …
၀မ္းမနည္းသလုိ ငါတုိ႕ႏႈတ္ဆက္
မနက္ျဖန္ခါမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ
မနက္ျဖန္ခါမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ
မနက္ျဖန္ခါတုိင္းမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ …
ထိပ္ထားေရ။
တာရာမင္းေ၀
ဗ်တ္ေစာင္း ဘာသာေဗဒ
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
လမ္းျခမ္းအ၀ါကို ျမင္လို႔
ေကာင္းကင္ကို မျမင္လိုက္ဘူး။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေ၀းခဲ႔မိတယ္။
ေကာင္မေလးေရ
ငါ့ရဲ႕
အေမတစ္၀က္၊ ေဆာင္းရာသီတစ္၀က္ ေကာင္မေလးေရ
ငါ႕ကို ကယ္ပါ။
ငါ႔ကို ကယ္တင္တယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ
ငါ႔ကိုပဲ ကယ္ပါ
မင္းရဲ႕ အျဖဴ တစ္၀က္ရဲ႕ အျဖဴတစ္၀က္ေလာက္
ငါ႔ကို ဆြတ္ေပးပါ။
ရင္ဘတ္က ၾကယ္ေငြ႕ေတြ ၿဖာက်လာတဲ႔အထိ
ငါ ပြင္႔ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပါ။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဧဒင္ကေခ်သည္
Wednesday, August 8, 2007 Labels: စာတိုေပစ
အိပ္မက္ - တစ္
အဲဒီညက မိုးလင္းခါနီးအထိ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့ အိပ္မက္ မက္တယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က စက္၀ုိင္းႀကီးတစ္ခုကို ေတာင္ေပၚတြန္းတင္သြားတယ္။
ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေအာက္ကို ျပန္လွိမ့္ခ်တယ္။
စက္၀ုိင္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာတယ္။
“မင္းတို႔ လူဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြဟာ အေတာ္ညစ္စုတ္တာပဲ”
“ဟင္ . . .ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“သူမ်ားတစ္ဖက္သားကို တြန္းတင္လုိက္၊ တြန္းခ်လိုက္နဲ႔ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ေတြ ည . . . ည အိပ္မေပ်ာ္တာ” တဲ့ . . .။
အိပ္မက္ - ႏွစ္
ကၽြန္ေတာ္ အရူးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။
ေမးၾကည့္မိတယ္။
“အခ်စ္ဆိုတာကို ခင္ဗ်ားသိလား”
“သိေတာ့သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာမျပတတ္ေတာ့ဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အဲဒါကို သိၿပီးကတည္းက ငါခုလို ရူးသြားတာပဲ”
လန္႔ႏုိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီ။
အိပ္မက္ - သံုး
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ခ်စ္မိေနၿပီ။
႐ုိး႐ိုးလား . .ဆန္းဆန္းလားေတာ့ မေတြးတတ္ဘူး။
ေမာင္ႏွမခ်စ္ထက္ “တစ္”ပဲပိုတာပါ။
ေအာက္ပါအတုိင္းေပါ့။
၅၂၈+၁
အိပ္မက္ - ေလး
“တစ္ေနရာမွာေတာ့ မွားေနၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ကမၻာေစာင့္ဘုိးဘုိးႀကီးက ၿပံဳးတယ္။
“တစ္ေနရာမွားတယ္ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ေနရာေတြက မွန္တယ္ေပါ့”
“အင္း”
“အဲဒါဆို .မွန္တဲ့ေနရာေတြကို မွန္ေၾကာင္း ေသခ်ာေအာင္ စစ္ေဆးလုိက္ေပါ့...မွားတဲ့ေနရာက ထင္ရွားလာလိမ့္မယ္”
ကမၻာေစာင့္ဘုိးဘုိးႀကီး ျပန္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က်န္ရစ္တယ္။
မွန္တာေတြကို မွန္ေၾကာင္း ေသခ်ာေအာင္စစ္တယ္။
ေတြ႔ၿပီ။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ..မွားတာက ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
“ေတာ္ၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဧဒင္ကေခ်သည္ - တာရာမင္းေ၀
ခ်စ္သူသို႔
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
သံေခ်းတစ္ထပ္ ရႊံတစ္ထပ္မို႕
သူတို႕ရဲ႕ စိတ္အတင္အခ်က္ုိ
မင္း ဘယ္လိုမွ ဖတ္လို႕ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
အာေငြ႕မႈတ္သံေတြ ၾကားမွာပဲ
ရယ္ကာေမာကာ တစ္ေႏြလံုးပိတ္
ကိုယ္႕ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ကိုယ္ အိပ္ပစ္လိုက္ကြယ္..
ခ်စ္သူေရ
ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ႕ ဗံုေတြရဲ႕ ဂီတပါပဲ။
စစ္တုရင္ တစ္ပြဲလံုးကို
ဆြဲေမွာက္ ခံလိုက္ရေပမယ္႕
..
ဘာၿဖစ္လဲ
၀မ္းမနည္းေၾကး
တို႕ေတြ ရြာသြန္းၾကရံုေပါ႕။
ယံုၾကည္ထားစမ္း
ေရခိုးေရေငြ႕ကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္ စိုက္ပ်ိဳး ႏိုင္တယ္ဆိုတာ။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
နတ္ပူးေနတဲ့ေကာင္
Sunday, August 5, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
လြင့္လိုက္ရတာ
မုတ္သုန္ဘယ္ႏွစ္ၿမိဳ႕တိုင္ခဲ့ၿပီလဲ၊
တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြၾကားတာေတာင္
ျပန္မထူးျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါ။
ေမေမေရ…
မိုးတိမ္ႀကီးထဲမွာ
ေျခပစ္လက္ပစ္ သား ၀င္အိပ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕။
ေကာင္းကင္ကို ျပန္တည့္ရတာ
.…ေမာတယ္။
တာရာမင္းေ၀
ဥယ်ာဥ္
Sunday, August 5, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
နဂါးေတြကသာ
တကယ္တမ္းကျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္႐ွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
မ်က္ႏွာအေရျပားတြန္႔တြန္႔ႀကီးနဲ႔လူေတြက
နဂါးႏွဲမႈတ္ၿပီးလူးလြန္႔ျပရင္ေတာ့
သူတို႔အစား…
ကိုယ္က ပင္ပန္းပ်င္းရိေနတတ္တယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ ေကာင္မေလးရယ္
မိုးေတြကတိတ္တာေတာင္ ကိုယ္က႐ြာတုန္း။
သစ္႐ြက္ကို ကိုယ္ျပန္စိုက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားဆဲမွာ
သစ္ပင္က ေၾကြက်လာခဲ့.
ကိုယ္လို ေပကပ္ကပ္ေကာင္ကေတာ့
ေက်ာက္တုန္းေတြကိုလည္း ငံု႔ၾကည့္ခင္မင္ေနခဲ့၊
ေကာင္မေလးေရ…
တကယ္ဆို ကိုယ္ဟာဥယ်ာဥ္တစ္ခုပါပဲ
ေျမျပင္မွာ ဘာမွမပြင့္ေသးတာက လြဲရင္ေပါ့ကြယ္။
တာရာမင္းေ၀
အတိတ္
Sunday, August 5, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
၀တ္မႈန္ဆိုတာ
ပန္း႐ံုအိအိထဲက အက္တမ္တစ္ပြင့္ပါ။
ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
သူအႏုျမဴဗံုးလို ကြဲလြင့္တဲ့ေန႔က
ကြၽန္ေတာ္…
မိုးစက္ေတြထဲ သက္ၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။
တာရာမင္းေ၀
႐ွင္ကြဲ
Sunday, August 5, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
ငါတို႔ေ႐ွ႕မွာ
ရထားဟာ ခါတိုင္းထက္ပိုမို႐ွည္လ်ား
ဥၾသဆြဲသံမ်ားကလည္း
ဖြာရရာ ထစ္ခ်ဳန္းျပတ္ေတာက္က်ေနခဲ့
ႏႈတ္မဆက္မိရင္လည္း အေကာင္းသား
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကေတာ့
ဘူတာဟာ
အ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ဂူသခၤ်ဳိင္းဆန္လာ
ကံၾကမၼာက
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းတည္းေပၚမွာ
ခြာေလးဘက္ မရပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာနဲ႔
ဘယ္သူ႔စကားကိုမွ နားမေထာင္ဘူး
ေျမလို၊ ပင္လယ္လို အကၡရာတစ္လံုးနဲ႔
ငါတို႔ဆက္ "ခ်စ္" ေနၾကဦးမယ္
မေမ့ဘူးကြယ္
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး
ရက္စက္သြယ္ေျပာင္းတဲ့
မီးခိုးလက္ေခ်ာင္းေတြက
ငါ့တို႔ကို အပြင့္ခူးခ်ိန္
ရထားဟာ
ေလာက လူ႐ိုင္းရဲ႕မႈတ္ေျပာင္း၀ကေန
အဆိပ္ေတြနဲ႔
တုန္ယင္စြာ လူးလြန္႔ ထြက္ခြာခဲ့ရေပါ့။
တာရာမင္းေ၀
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔တိမ္ညိဳနိမိတ္
Sunday, August 5, 2007 Labels: ကဗ်ာ
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔တိမ္ညိဳနိမိတ္
ဒီလမ္းမွာဘယ္သူ႔ကိုမွ ေခၚမသြားဘူးဆိုရင္ေတာင္
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဖိနပ္ကေလးကိုေတာ့ ေခၚသြားရမွာပဲ။
ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးက ေျပာတယ္ေဖေဖ...
ေျမျပင္က ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး
ေျခေထာက္ေတြကသာ ေျပာင္းလဲေနၾကတာတဲ့။ ။
တာရာမင္းေ၀
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မစံပယ္ျဖဴ
Tuesday, August 7, 2007 Labels: ၀တၳဳတို
လ၀န္းကပင္လွ်င္ ရနံ ့လင္းလင္းကေလးျဖင့္ ပြင္ ့ေနသည္။ ၾကယ္အဖြားအို ေတြက ဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္။ မိန္းမတစ္ေယာက္က ပိုက္ဆံဆယ္ၿပား လိုက္ရွာေနသည္။ ေတြ့လွ်င္သူေတာင္းစားကို ေပးမည္ဟု သိရ၏။ သူတို႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ ေျခာက္ႀကိဳးလံုးကိုေလွ်ာ့ထားလိုက္ၿပီ။ ၀တ္ရံုက ဖားဖားႀကီး ျဖစ္သည္။ ဓါတ္ၿပားက ျပားျပားႀကီးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူရဲေကာင္းကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဖားအျပားႀကီးႏွင့္ တူေနသည္။ သစ္သီးအေၾကြ ေကာက္ၾကမလား။ သူတစ္ပါး၏ ၾကယ္ေၾကြသံကို နားေထာင္ရမွာ မသထီစရာေပ။ ငွက္ကအေတာင္ပံႏွင့္ ပ်ံ၏။ ေနလံုးက ေတာင္ပံမပါဘဲ ပ်ံသည္။ ဘာထူးျခားသလဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ဆိုသည္ကေတာ့ မ်ားႏိုင္သည္။ အားလံုးက ပန္းတစ္ပြင့္ ထဲေပၚမွာ ခံုနံပါတ္ လုၿပီးထိုင္ေနႏိုင္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ ေခ်ာင္းၾကည့္စမ္းပါ။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကိုေတာ့ ဘုရားသခင္ဆီ မွာေမးၾကည့္ေပါ့။ အခ်ိဳ ့ေခ်ာက္ကမ္းပါး ႏွစ္ဘက္က လူတစ္ရပ္စာမွ်သာ ကြာေ၀းႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္မကူးၿဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က လူမဟုတ္၍ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ခုန္မကူးခ်င္္၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္ထက္အရပ္ျမင့္ေသာ ေတာင္ေ၀ွးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆုပ္ကိုင္ရမည္လဲ....။ အဲဒီၾကက္ဖႀကီးလို ပ်င္းပ်င္းတြဲတြဲသာ တြန္ လိုက္ခ်င္သည္။ ေလးသည္ေတာ္က သူ႔ျမားကို လိုက္ေအာ္ေခၚ ေနသည္။ ေလာကႀကီးက ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀သည္။ ေရထဲမွာ ေမ်ာရင္း ေျခေခ်ာ္လဲေနသည္။ ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပည့္စံုၿပီး အကၤ်ီ၀တ္ထားသည့္ လူသံုးေယာက္ေရာက္လာသည္။ အားလံုး တည့္မတ္ေသာ္လည္း တစ္ခုခုလြဲေန၏။ ပုေလြမႈတ္သံကိုေရာ ၾကားသလား။ ေျမြေတြၾကားမွာ အစြယ္မခ်ိဳးဘဲ ကၾကည့္စမ္းပါ။ မ်က္ရည္ဆိုတာကေရာ ဘာတုန္း။ မ်က္လံုးထဲ သဲ၀င္လို႔လား။ ႏွလံုးသားထဲ သဲ၀င္လို႔လား။ ထံုးစံ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို ့ မကြဲျပားခဲ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မစံပယ္ျဖဴ ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္း ကဗ်ာေတြေရးရတာ... မပ်ံႏိုင္ေသာ ငွက္စုန္းတစ္ေကာင္ ေတာင္ပံခတ္ေနရသလို ညို႔ျပာသည္။ ပြင့္ခ်ပ္က ေလးခုတည္း။ ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းက ဘာေၾကာင့္ အ၀ါတဖြဲဖြဲ ၿဖစ္ေနရတာတုန္း။ ၀ုန္းဆိုၿပီး မိေက်ာင္းက ထပြက္သည္။ မိစၦာသည္ တစ္ယူွဇနာမွ လွမ္းၾကည့္ရဲ သူအတြက္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု လွပႏိုင္ပါသည္။ အဲဒီေနရာကို မသြားပါနဲ႔ ကေလးရယ္။ အေမ့ရင္ခြင္က အလြန္က်ယ္ျမပါသည္။ အိပ္မက္ကို ငံျပာရည္လို ခ်ိဳပစ္လိုက္၏။ ဘ၀က ဖိနပ္ကို ႀကိဳးငံု ့ခ်ည္ေနတုန္း ........။ မစံပယ္ျဖဴက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းသြားသည္....။
တာရာမင္းေ၀
(“ၾကယ္ကိုးစင္းနဲ႔ လင္းတဲ့ေကာင္းကင္” မွ)
ႏွင္းလူ
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
ႏွင္းလူဟာ
ဂူထဲမွာ ဘီလူးဒူးတုပ္ထိုင္လ်က္
အေမွာင္ၾကဳတ္ၾကဳတ္ကို ကိုက္ၿမိဳ ၀ါးစားရင္း
ေန နဲ႕လည္း စိတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္ၾကည္႔တယ္။
ရႊံ႕မီးအိမ္နဲ႔ ေ၀႔ပတ္ၿပီး
ေၿမာက္အရပ္ကို ရွာေဖြၾကည္႔ေတာ႔
ဓူ၀ံၾကယ္ ေၾကြသြားတာ ၾကာၿပီတဲ႔။
သူရႈံးသြားတယ္
သူ႔ပါးစပ္ကို သူၿဖဲၿပီး
ေၿမာက္ၿပန္ေလက ေဆာင္းေတြကို ရိုက္ခြဲၾကိတ္ထည္႔
လြမ္းရင္ လိုက္ခဲ႔လို႔ မွာတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔
ေႏြဦးေပါက္ မ်ားစြာကို လြန္ေလၿပီးမွ
ၿပန္လည္ ႏိုးထလာတဲ႔ ေက်ာက္ႏွင္းလူ
ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ထူတယ္။
ၿပီးေတာ႔
ေသြးေတြကို တဂ်ဳံးဂ်ဳံး ၿပန္ေမာင္း
ေကာင္းကင္ကို
ပိေတာက္ေတြနဲ႔ တေဗာင္းေဗာင္းပစ္ေပါက္
မီးပြင္႕မတတ္၊ ခါးေထာက္ရပ္လိုက္တယ္။
ငါ..(သို႕မဟုတ္)
ႏွင္းလူကေလးရဲ႔ မွတ္တမ္းမွာ
အဲဒီေဆာင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေရးထားမိ
သတိရတိုင္း ၿပန္ၿပန္ ဖတ္ၾကည္႔လို႔ေပါ႕။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ” မွ
ဗဟိုကြဲအား
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
ေဆာင္းေခတ္က ေပးခဲ႕တဲ႕
ေမာင္းကြဲသံ ခပ္ေလးေလး တစ္ခ်က္ပါပဲ။
တစ္ေယာက္တည္းေနရတဲ႕ ငါ႕ကို
ဘယ္သူနဲ႕မွ မေနရေအာင္
ယိုင္ယိုင္ရြဲ႕ရြဲ႕ လွီးခြဲသြား...။
နံပါတ္စဥ္ မတပ္ရေသးတဲ႕
သဲကႏၱာရ တစ္ရြက္ေပၚမွာ ၿပိဳလဲက်တယ္။
အဲဒီညေနေပါ႕
ေကာင္းကင္ကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး
ေၿမၾကီးကိုပဲ ငါၿပန္၀တ္ခဲ႕ရ။
ၿပီးဆံုးသြားတာ ေသခ်ာပါတယ္
ႏွင္းခိုးေတြ..
ၿပီးေတာ႕ ဒိုင္ယာရီခ်ိဳ ခါးတစ္ခြက္
ၿပီးဆံုးသြားတာက ေသခ်ာပါတယ္။
မိုးေတြကို တိုးတိုးကေလး ရြာရဦးမွာေပါ႕ေလ
ပန္းရနံ႕ေတြကလည္း ခပ္ၿမင္႕ၿမင္႕ကေန ပ်ံသန္း
ငါနဲ႕ ငါ႕ဖိနပ္ကေလး
သီခ်င္းမဆိုေတာ႕ဘဲ ဟိုးအေ၀းကို ေငးခဲ႕ရတယ္။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
ေတေလကေလး
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
မီးပိြဳင္႕ေတြက
အနီလိႈင္းေတြနဲ႕
လႊင္႕ထုတ္ပစ္ခတ္ၾကတယ္။
လူမိုက္လိုလို
ေစာင္းေနတဲ႕ ဓါတ္တိုင္အိုၾကီးက
ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၀င္တိုက္ၿပန္ရဲ႕
ထင္းရူးပင္ၾကီးက
ရွည္လ်ားခၽြန္ၿမတဲ႕ သစ္ရြက္ေတြ ေကြးကုပ္
ကၽြန္ေတာ႕ကို ေလနဲ႕ လိုက္မႈတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္
ကိုယ္နဲ႕ မေတာ္တဲ႕ ဖိနပ္ကိုစီးၿပီး
လမ္းအၾကီးၾကီးမွာ ေလ်ွာက္မိေနခ်ိန္ေပါ႕။
တိုက္တာေတြ ေဖာင္းကားေပ်ာ႕အိ
ဓါတ္ေပါင္းဖိုေတြလည္း
မီးခိုးေငြ႕ေတြပိၿပီး ေကြၚညႊတ္ေခြယိုင္က်
ေၿမၾကီးထဲက
မိုးၿခိမ္းသံ တရွဲရွဲ ၾကားရတယ္။
တကယ္႕ကို ေၾကာက္စရာပါအေမ
အဲဒီညက
အိပ္မက္ နည္းနည္း ရွည္သြားတယ္။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
သီခ်င္း
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
နတ္ဆိုးေတြ ငါ႕ပန္းရနံ႕ကို ရႈရင္းနဲ႕ လဲက်
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ငါ႕ကိုလြမ္းတဲ႕ည
ငါ႕ေကာင္းကင္ နကၡတ္ေတြ ရွက္ေသြးေရာင္ေတာက္ပ
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ငါ႕အမည္ ရြတ္တဲ႔ည။
ငါ႕ပင္လယ္ ခဲလံုးေတြ ၿပဳတ္က်
ငါ႕ရင္မွာ မီးၿပတိုက္ ထြန္းရ
ငါတစ္ေယာက္တည္း လင္း .. လင္း ေနတဲ႔ည
ငါတစ္ကိုယ္ထဲ လင္းသြားတဲ႔ည။
သူမိုက္ေတြ ေဆာင္ၿမဲဓါးကို ေယာင္ယမ္းကာ လႊတ္ခ်
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အေ၀းကို ေငးတဲ႕ည။
ငါ႕လမ္းမွာ ေလ်ွာက္ရင္းနဲ႕ေတာင္ ေက်ာက္တံုးေတြ ေမႊးၿမ
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ငါ႕ကိုခ်စ္တဲ႕ည။
ငါ႕ကိုယ္ငါ မိုးၾကိဳးေတြ ပစ္ခ်
ငါ႕ကိုယ္မွာ မီးစုန္းေတြ ထြက္က်
ငါတစ္ကုိယ္တည္း လင္း.. လင္းေနတဲ႕ည။
ငါတစ္ေယာက္ထဲ လင္းသြားတဲ႔ည။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
ႏို၀င္ဘာ
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
ငါ႕ရဲ႕ ေရႊအိပ္မက္ကို
ေၿခက်င္းေတြလို ခြဲစိတ္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ႕ မိန္းမ။
ၿမဴခိုး နီညိဳေတြၾကားမွာ
စံပယ္ေတြ ကပိုကရိုနဲ႕ ... လွလို႕။
ငါ.. တစ္ပြင္႔ၿပီး တစ္ပြင္႔ၿပီး တစ္ပြင္႔ ၿပိဳလဲ
ႏွင္းအဆက္ဆက္တိုင္ေအာင္ ေၾကကြဲခဲ႕ရေပါ႕။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ့ဗံုသံ” မွ
ေနၾကတ္ခ်ိန္
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
အဂၤါဆိုတဲ႕ ေန႕တစ္ေန႕က
ငါ႕ကို အကုန္ယူသြားတယ္။
ငါ႕မွာ..တစ္ေယာက္ထဲ ၿဖစ္ေနရတဲ႕ အထဲ
ေ၀ါကနဲ ေပ်ာက္ဆံုး လိုက္ရ။
ဘယ္ေဆာင္းဥတုကမွ
လက္သင္႕မခံတဲ႕ ဆီးႏွင္းတစ္စက္လို
ေႏြရာသီေတြဆီ လွည္႕ထြက္ခဲ႕ရ။
အရွင္လတ္လတ္ လြမ္းလိုက္ရတာ
ဘာနဲ႕မွကို မတူေတာ႕ဘူး
မပြင္႕ဘဲ ဖူးခဲ႕ရတဲ႕ ေကာင္မို႕
...
ေမွာင္တယ္။
လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ငါေတြးမိရဲ႕
ေက်ာက္တံုးေပၚ တင္အေသြးခံရတဲ႕ဓါးလို
ငါလည္း အစားခံေနရခ်ိန္..လို႕။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
ခ်စ္သူသို႔
Wednesday, August 8, 2007 Labels: ကဗ်ာ, မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံ
သံေခ်းတစ္ထပ္ ရႊံတစ္ထပ္မို႕
သူတို႕ရဲ႕ စိတ္အတင္အခ်က္ုိ
မင္း ဘယ္လိုမွ ဖတ္လို႕ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
အာေငြ႕မႈတ္သံေတြ ၾကားမွာပဲ
ရယ္ကာေမာကာ တစ္ေႏြလံုးပိတ္
ကိုယ္႕ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ကိုယ္ အိပ္ပစ္လိုက္ကြယ္..
ခ်စ္သူေရ
ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ႕ ဗံုေတြရဲ႕ ဂီတပါပဲ။
စစ္တုရင္ တစ္ပြဲလံုးကို
ဆြဲေမွာက္ ခံလိုက္ရေပမယ္႕
..
ဘာၿဖစ္လဲ
၀မ္းမနည္းေၾကး
တို႕ေတြ ရြာသြန္းၾကရံုေပါ႕။
ယံုၾကည္ထားစမ္း
ေရခိုးေရေငြ႕ကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္ စိုက္ပ်ိဳး ႏိုင္တယ္ဆိုတာ။
တာရာမင္းေ၀
“မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ” မွ
ပူေဖာင္းကြဲသူ
Monday, August 6, 2007 Labels: ကဗ်ာ
ဟုိတုန္းကေတာ့ပူေဖါင္းေလးေတြလုိ ၿဖဴေမြ႔ပါးလ်ား
အဲဒီ ေႏြရာသီေလးကုိ ဘယ္သူမွခုိးမစားခဲ့ၾကဘူး။
ၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ရင္ဘတ္ကုိ ၾကယ္သီးဖြင့္ၿပီးၾကည့္လုိက္ရင္
တိမ္ေတြကုိဘယ္ေတာ့မွ တြန္းမလွဲတတ္တဲ႔ေကာင္းကင္
ၿမင္ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကၽြတ္ကၽြတ္ရြရြေ၀းကြာသြား
ဘ၀သံသရာဟာ သီခ်င္းထဲကလုိ
ရထားၾကီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး
အကုိင္းခ်င္းမတူေပမယ့္ ဒီအတုိင္းပြင့္ၾကလိမ့္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္မွားခဲ့။
ၿမိဳ႔ကေလးကုိသတိရမိတဲ့တစ္ေန႔မွာ
ကုိယ့္ကုိုိယ္ကုိ သတိမရတဲ့
နယ္လြန္သားေတြ ၿပန္လည္ဆုံေတြ႔ၾက
ေမေမရယ္
ပူေဖာင္းကုိမန္းမႈတ္သလုိ မႈတ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀လုံးတစ္လုံးစာ စိမ့္ၿပီးရွက္ခဲ့ရေပါ့။
အဲဒီမွာ
တခ်ဳိ႔ဟာ ရယ္သလုိေမာသလုိ အေမွာင္ပြက္ပြက္ထ
တခ်ဳိ႔က်ေတာ့လည္း
လိမ္မာပါးနပ္လြန္းတဲ႔ အလင္းတန္းၾကီး အၿမွီးႏွစ္ခြနဲ႔။
ေမေမ
အားလုံးက မမွားရေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မွားေပးလုိက္ပါတယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဲဒီပူဖာင္းေလးကုိ အသစ္ၿပန္မႈတ္ဖုိ႔
နက္ၿဖန္ခါမွာၿမိဳ႔ကေလးဆီ
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ဆက္ၿပန္လာမယ္….။
တာရာမင္းေ၀
No comments:
Post a Comment