ျမဴဆိုင္းေတာင္တန္း၊တိမ္ခိုး၀ိညာဥ္

ကုန္ခဲ့တဲ့ မနက္ခင္းကို မိမိဘာသာေက်နပ္မိတာကေတာ့ အမွန္တကယ္ျဖစ္သည္။သမီးအၾကီး ပူဆာထားသမွ် ယခုမိမိပို႕လိုက္ေသာေငြျဖင့္သီတင္းကၽြတ္အမွီ၀ယ္ ရင္း ျပံဳးေနေသာသမီးကိုျမင္ေယာင္ရင္း ပီတိျဖင့္ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားသလိုခံစားရသည္။အမွန္ေတာ့ ဒီေန႕အိပ္ယာမွမထခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းေတြေနာက္ေနတာပိုဆိုးေနသလိုထင္ရသည္၊အခါတိုင္း တိုးေနက်ေသြးတိုးက ဒီမနက္မွ ပိုဆိုးေနသလိုပင္၊မေန႕ညက အလုပ္ အခ်ိန္ပိုဆင္းတာ အရမ္းေနာက္က်သြားလို႕လည္းျဖစ္မည္ထင္၏။ဒါေပမည့္လည္း အိပ္ယာကအားတင္းထလိုက္ေတာ့ လည္း အရင္ေန႔ေတြကလိုပင္ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္နွင့္ လန္းဆန္းသြားစျမဲ၊ဒါႏွင့္မနက္ခင္း အေ၇ာက္ေပါက္နည္းေသာ ျမိဳ႕သို႕သြားကားမွတ္တိုင္ ဖက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္၇င္း အမွတ္တမဲ့ ဂရုမျပဳမိခဲ့ေသာ ကားဂိတ္ႏွင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အရပ္ ေတာင္တန္း စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ အေနာက္ကြယ္မွ ေနေရာင္ တန္းမ်ား စီးဆင္းလာသည္ကို သတိျပဳမိရင္း လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလ မိမိ​ျမင္ခဲ့ေသာ ဒီေတာင္တန္း၏ သစ္ေတာတို႕ ယခုခါ က်ဲပါးစြာသာက်န္ေတာ့သည္ကို သတိရမိသည္၊ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေနေရာင္ျခည္ သည္ သစ္ေတာမ်ားၾကားျဖတ္သန္း ရျခင္းထက္ ဒီျမိဳ႕ေလးဆီ သို႕ အတားအစီး နည္းပါးစြာ ျဖင့္ နံနက္အေစာပိုင္း တြင္ လာေရာက္နိုင္ေပစြ၊ ေနာက္ျပီး ... လြမ္းေမာစရာေကာင္းေသာ ယခင္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလက သစ္ပင္တန္းၾကား မွေနရာင္ျခည္အလင္းတန္း ေအာက္ေတာင္ေျခမွ ျမဴေငြ႕ဆိုင္းေတာင္ေျခ၊အရာရာသည္ ၀ိညာဥ္ဆန္စြာ၊ျပာလဲ့လဲ့ ျမဴဆိုင္းျမင္ကြင္း၊ မလြမ္းတတ္ေသာမိမိ အၾကိမ္ၾကိမ္မ်က္ရည္က်ရင္း မိမိဘာသာ အလြမ္းဟု အသိအမွတ္မျပဳေသာအလြမ္း တို႕ျဖင့္ လြမ္းစရာ ယခုမလိုေတာ့၊ေကာင္းေလစြ။အလို..ကံေကာင္းလို႕ ကား နံပါတ္ U ၄၁-Rapid KL စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ေရရြတ္ရင္း ကားနံပါတ္ကိုဖတ္လိုက္ရင္း မိမိဘာသာမိမိ၏အေတြးစကိုအျပတ္က်ိတ္တင္လိုက္သည္၊ ယခုကားလြတ္သြားရင္ ျဖင့္ အနည္းဆံုးနာရီ၀က္ ေနမွေနာက္တစ္စီးရနိုင္မည္၊ ဒီေန႕က အေျခခံအလုပ္သမားရံုးပိတ္ရက္ ေနာက္ျပီး လစာထြက္ျပီးပထမဆံုးေသာအပါတ္ ျမိဳ႕က ျမန္မာဆိုင္ေတြဆီ ေစာေစာေရာက္သြားရန္လိုသည္။နိဳ႕မဟုတ္ပါက ေငြလႊဲေကာင္တာတြင္တန္းစီေပေတာ့၊ ကားခ ေငြအား စက္ထဲ့ထည့္ျပီး လက္မွတ္ယူအျပီး ကားအနာက္ထဲ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ထိုင္စရာမရွိ လူအျပည့္၊အမ်ားစုသည္ နိုင္ငံျခားသမားအလုပ္သမားမ်ားခ်ည္းသာ၊ အမွန္ေတာ့ မိမိသည္ သိပ္ျပီး မတ္တပ္မရပ္ခ်င္လွ ကားမွတ္တိုင္အလာလမ္းေလွ်ာက္လာကတည္း ေခါင္းျပန္မူးခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ကားေမာင္းဆရာ၏ေနာက္ လက္တန္းကိုလက္လွမ္းကိုင္ရင္း အနားမွာပဲရပ္ေနလိုက္ေတာ့မည္။အေနာက္မွလူမ်ားက လမ္းပိတ္ရပ္ေနေသာမိမိအား မည္တြန္ေတာက္တည္းရင္း တိုးေ၀ွ႕ျပီး မိမိအားေက်ာ္၍အေနာက္သို႕၀င္သြားသည္ကို အားနာစြာေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း မသိလိုက္ဘာသာ ဆက္ရပ္ေနလိုက္သည္။ခဏအၾကာ ကားေမာင္းဆရာက မိမိအား တခုခုေျပာရန္ မိမိအားလွည့္ၾကည့္ျပီး မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားသည္မသိျပန္လွည့္ရင္း ၎၏ကားကိုသာတြင္တြင္ဆက္ေမာင္းေနေတာ့သည့္။ကားသည္ မိုးပ်ံကားလမ္းမ်ားေပၚျဖတ္အသြား ယာဥ္သြားလမ္း ေျမေနရာရွားပါးမႈ႕ေၾကာင့္ မိုးပ်ံကားလမ္းမ်ား အေၾကာင္း၊ဤလမ္းမ်ားႏွင့္ တေျပးညီျဖစ္ေသာ မုိးပ်ံအေဆာက္ဦးမ်ား၏ျပဴတင္းေပါက္မ်ားအေၾကာင္း၊၀ိုးတ၀ါး ျမင္ေနရေသာအထပ္နိမ့္အိမ္ယာမ်ားအေၾကာင္း၊အကယ္၍သာ ကမၻာေျမၾကီး၌ ဒီမိုးပ်ံလမ္းမ်ား ယခုထက္ပိုမ်ားျပီးလမ္းမ်ားႏွင့္သာကမၻာကိုဖံုးအုပ္လာလွ်င္ မိမိတို႕သည္ ငယ္ငယ္တံုးက သင္ခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာက္ခတ္က လူေတြႏွင့္အတူတူသာျပန္ျဖစ္သြားနိုင္သည္ဆိုသည္ကို မိမိဘာသာျပံဳးမိသည္၊မဆီဆိုင္ေသာ ေနာက္ျပန္အေတြးမ်ားရယ္လို႕ေတြးမဆံုးခင္၊ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ဖက္မ်က္စိတစ္ခ်က္အေ၀့...အလို..ငါ့ေခါင္းက ဆံပင္ေတြေတာ္ေတာ္ျဖဴေနပါေယာ့လား၊ဆံပင္တို႕အနည္းငယ္ရွည္ေနလို႕သာ ခဲေရာင္ဆံပင္ဟုထင္ေနရတာ၊အတိုသာဆိုလွ်င္ အျဖဴေတြကတစ္ေခါင္းလံုးအျပည့္ဖံုးေနမွာအမွန္ပင္၊အင္း...မွန္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေသာ ကာလတို႕လည္း မိမိဘာသာ မမွတ္မိနိုင္ေတာ့ျပီ၊ၾကာလွျပီဆိုတာေတာ့က်ိန္းေသတာအမွန္ပင္။ဘတ္စ္ ကားေမာင္းေနေသာ ဆရာကေတာ့မိမိၾကည့္ေနေသာ မွန္ထဲမွမိမိအားမသိမသာ အကဲလွမ္းလွမ္းခပ္ေနတတ္သည္ဆိုတာကိုလည္းသတိျပဳမိသည္။မိမိလက္အားတစ္စံုတစ္ေယာက္မွ လွမ္းတို႕ရင္း.. ဆင္းမွာလား KL ဂိတ္ဆံုးမွတ္တိုင္ေရာက္ေနျပီေလ၊မဆင္းရင္လည္း လမ္းဖယ္ေပး...ဆိုမွ မိမိဆင္းရမည့္ ဂိတ္ဆံုးမွတ္တိုင္ေရာက္ေနျပီကိုသတိျပဳမိမိသည္။
အကိုေလး..ဒီေန႕ ေငြဘယ္ေစ်းလည္း။ xxx ...xxx ။ မေန႕ကထက္ေတာင္ ၄ က်ပ္က်သြားတယ္ေနာ္။ ......... ၄ သိန္းဆိုရင္ ..xxxx... ၊ငါ့အတြက္ ဒီတစ္လ အသံုးစရိတ္ ၈၀ ပဲက်န္မွာ၊မတတ္နိုင္ ..ေအာက္ထပ္က ကိုသိန္းဆီက နည္းနည္းလွည့္သံုးဖို႕ေျပာရမွာပဲ။ေနာက္လေတြေတာ့ ပို႕နိုင္ဖို႕မလြယ္ေသးပါဖူးေလ။ဟာ...ကိုသိန္းဆိုလို႕...သူမွာလိုက္တဲ့ ျမန္မာ အေၾကာေဆး၀ယ္ဖို႕ အခုမွသတိရသည္။ပဲအီၾကာလည္းတစ္ပြဲေလာက္စားရင္း လၻက္ရည္က်က်ဆိမ့္ဆိမ့္ေလးလည္း.. ဘာျဖစ္ျဖစ္အိပ္ကပ္ထဲကအေၾကာင္းေမ့ထားျပီးေသာက္ဦးမွပါ၊ အခ်ိန္ကေစာေပမယ့္ လူကေတာ့အမ်ားသား ျမန္မာအစားေသာက္ဆိုင္ေပမယ့္ လူအမ်ိဳးစားေတာ္ေတာ္စံုလင္သည္။အားလံုးက လၻက္ရည္အီၾကာေကြးကိုအဓိက စားရင္း မိမိနားမလည္းေသာဘာသာစကားမ်ားနွင့္ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးစကားဆိုေနၾကရင္း နံနက္ခင္းကို အသက္သြင္းေနၾကသည္။အိမ္ျပန္ရာက္ တေရးေလာက္အိပ္ ညေနပိုင္း အိပ္ယာနိုးလွ်င္ ၁။ကိုသိန္းထံပိုက္ဆံေခ်းရန္။၂။ၾကက္ဥ အလံုး ၃၀ တစ္ကဒ္၊ဆီ ၂ ထုတ္၊ဆန္ ၂၅ ကီလို၊၀ယ္ရန္။၃။အ၀တ္အစားမ်ားေလွ်ာ္ရန္။ျပီးလွ်င္ ..သမီးအား ဖုန္းဆက္ျပီး အေဖ ေငြပို႕လိုုက္ေၾကာင္း၊သမီးေလးလိုခ်င္တာ၀ယ္ဖို႕၊က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႕၊သမီးအေမအား၀ိုင္းကူဖို႕၊စာၾကိဳးစားဖို႕၊....ဖို႕၊...ဖို႕၊...ဖို႕။ဘာျဖစ္ျဖစ္ မိမိအသက္သည္ သမီးေလး၊သမီးေလးသည္ မိမိအနာဂတ္၊ခြန္အား။သမီးသည္ အနာဂတ္ လူ႕ေလာက၏ထိုက္တန္ေသာ ေနရာတစ္ေနရာ တြင္ တင့္တယ္စြာရွိေနရမည္။မိမိနားလည္ေသာ ဘ၀ဆိုသည္မွာ မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ မ်ိဳးရိုးတန္ဖိုးကို တျဖည္းျဖည္းျမွင့္တင္သြားရေသာအရာ၊သူရဲေကာင္းဆန္ေသာ ပံုျပင္ဆန္ေသာ နတ္ေရကန္ထဲျပစ္ခ်ခံလိုက္ရသလို ဘုရင္ဘ၀ တန္းရေသာေခတ္၊အိပ္ေနစဥ္ ဖုတ္သြင္းရထားဆိုက္ ၍ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္သြားေသာ၊ သိန္းရာေထာင္ခ်ီျပီး ထီေပါက္ခ်မ္းသာ သြားေသာ ဘ၀၊ ထိုထိုေသာ ဘ၀မ်ားႏွင့္မိမိပိုင္ဆိုင္ထားေသာဘ၀ သည္ဆန္႕က်င္ဖက္။ေအးစက္စက္လၻက္ရည္အား အျပီးသတ္ေသာက္ျပီးထိုင္ရာမွထလိုက္သည္။အိုး....မိမိျမင္ကြင္းထဲသို႕ မိမိထိုင္ေနေသာ စားပြဲခံုႏွင့္ လၻက္ရည္ပန္းကန္၊အီၾကာေကြးပန္းကန္ တို႕ ကန္႕လန္႕ျဖတ္ေျပး၀င္လာၾကသည္ကို လက္ႏွင့္တားဆီးလိုက္သည္။မိမိလက္တို႕သည္ ထိုစားပြဲခံုႏွင့္ထိသည္ဟုမခံစားရ၊မိမိ၏အင္အားတို႕သည္ဆုတ္ယုတ္ေနၾကသည္။အေစာပိုင္းကၾကားေနရေသာ ၀န္းက်င္မွစကားသံတို႕သည္လည္း ဘာေၾကာင့္မ်ားလွ်ပ္တစ္ျပက္ တိတ္ဆိတ္ကုန္ၾကပါလိမ့္။